Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon
“Voor Iedere Morgen”
Aan onze deuren hangen allerlei kostelijke vruchten, verse en ook oude. Mijn Liefste, die heb ik voor U bewaard! Hooglied 7 vers 13
De bruid verlangt ernaar om alles wat zij bezit, aan Jezus te geven. Ons hart heeft allerlei kostelijke vruchten; verse en ook oude. Zij zijn voor onze Beminde. Laten we onze oogst in dit vruchtbare jaargetijde eens overzien. Wij hebben verse vruchten. Wij verlangen naar nieuw leven, nieuwe vreugde en nieuwe dankbaarheid. Wij willen nieuwe plannen maken, en deze met nieuwe inspanning uitvoeren; ons hart heeft nieuwe gebeden en wij willen ons opnieuw aan U verbinden. Maar wij hebben ook nog oude vruchten. Denk eens aan onze eerste liefde; dat was een uitnemende vrucht, waar Jezus Zich in verheugde. Er was ons eerste geloof; het eenvoudige geloof, waardoor wij, niets bezittende, erfgenamen van alles werden. Er was onze grote blijdschap, toen wij de Heere voor het eerst leerden kennen; laten wij al deze oude vruchten weer tot leven wekken. Wij hebben onze oude herinneringen aan Gods beloften. Wat is God trouw geweest. Hoe liefdevol heeft Hij ons staande gehouden in de diepe wateren! Hoe genadig heeft Hij ons uit de vurige oven gered! Dit zijn allemaal oude vruchten. Wij hebben er veel van, want Gods goedertierenheden waren iedere morgen weer nieuw. Wij moeten oude zonden betreuren, maar soms gaf Hij ons ook tijden van berouw, waarin wij ons, door onze tranen heen, een weg naar het kruis gebaand hebben, en de kracht van Zijn verzoenend bloed hebben leren kennen. Wij hebben dus oude en verse vruchten, maar het komt erop aan of wij ze voor Hem bewaard hebben. Als Jezus het enige doel van onze ziel is, geniet God het meest van onze vruchten. Laten wij onze vruchten voor Hem bewaren en niet voor de mensen uitstallen. Jezus, wij willen de deur van onze tuin dichtdoen, want niemand mag er binnenkomen om vruchten te stelen van de grond die U besproeid hebt met Uw bloedige zweet. Al het onze behoort alleen aan U toe, o Jezus, onze Beminde!
[yabp 122]