Het belangrijkste deel van het menselijk leven is niet het einde, maar het begin. Onze sterfdag is het kind van het verleden, maar onze beginjaren zijn de vaderen van de toekomst. In het laatste uur komen bij de mens op het ziekbed ernstige gedachten op, die te laat komt voor enig praktisch resultaat. De stilte, het ontzag en de verre blik, die zo vaak voorkomen bij het afscheid, hadden veel eerder moeten komen. Een goed voorbeeld is die van de Hebreeuwse koning, die vastte en rouwkleding droeg terwijl het kind nog leefde. Verstandig voorzag hij de nutteloosheid van klagen wanneer het tafereel zou eindigen. “Kan ik hem terugbrengen?” is een van de ernstigste vragen.
