Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon
“Voor Iedere Morgen”
Sta op, Mijn vriendin, Mijn allermooiste, en kom! Hooglied 2:10
Luister! Ik hoor de stem van mijn Liefste! Hij spreekt tot mij. Om ons heen verheugt de natuur zich in het mooie weer, en mijn Liefste wil niet dat ik in geestelijke slaap verval, terwijl de natuur rondom mij ontwaakt uit haar winterslaap. Daarom zegt Hij tegen mij: ‘Sta op!’ En Hij heeft hier ook reden toe, want ik heb heel lang neergelegen bij de vleespotten van de wereldsgezindheid. Hij is opgestaan, ik ben in Hem opgestaan, waarom zou ik dan vast blijven plakken aan het stof? Ik wil graag opstaan en naar Hem toe komen. Ik wil opstaan vanuit mijn lage begeerten, vanuit al mijn pogingen en mijn streven. Hij roept mij met de geweldige naam: ‘Mijn vriendin!’ Hij noemt mij mooi. Dat is echt een reden om op te staan. Als Hij mij zo verhoogd heeft en mij aantrekkelijk vindt, hoe kan ik dan in de tenten van Kedar blijven zitten? Hij roept mij toe: ‘Kom!’ Hij roept mij van egoïsme, wereldsgezindheid en zonde vandaan. Hij roept mij vanuit de uiterlijke godsdienst, die Hem niet kent, en geen idee heeft van het heilgeheim van het hogere leven met Hem. In het woordje ‘Kom!’ is niets hards te horen. Wat heb ik te verliezen in deze woestijn van vluchtigheid en zonde? O, mijn Heere! Ik wilde dat ik kon komen. Maar ik ben verstrikt in de doornen en kan er niet zo snel uitkomen als ik wel zou willen. Ik wilde dat het mogelijk was om geen oor, oog en hart voor de zonde te hebben. U roept mij tot U door te zeggen: ‘Kom!’ Het tot U komen is zoals het thuiskomen uit de ballingschap, het landen na een wilde storm, het tot rust komen na lang gewerkt te hebben, het bereiken van het toppunt van mijn begeerten en het eindpunt van al mijn wensen. Maar Heere, hoe zou een steen kunnen opstijgen en hoe zou een klomp klei zichzelf los kunnen maken? O, heft U mij op. Trek mij. Uw genade kan het doen. Stuur Uw Heilige Geest om vlammen van heilige liefde in mijn hart aan te steken. Dan zal ik opstaan en alles achter mij laten.
[yabp 122]
