Mijn kinderkens, ik schrijf u deze dingen, opdat gij niet zondigt. En indien iemand gezondigd heeft, wij hebben een Voorspraak bij den Vader, Jezus Christus, den Rechtvaardige; 1 Johannes 2:1
De apostel zegt: “indien iemand gezondigd heeft.” Het “indien” mag in kleine letters worden geschreven als u wilt, want de veronderstelling is een kwestie van zekerheid. “Indien iemand zondigt?” Hoewel de zachte hand van de geliefde discipel zulke milde en tedere termen gebruikt, en dit als een veronderstelling beschouwd, alsof het een verbazingwekkend iets is dat we nog steeds zondigen na zoveel liefde en barmhartigheid en vriendelijkheid, toch wist Johannes heel goed dat alle heiligen zondigen, want hij heeft zelf verklaard dat als een mens zegt dat hij niet zondigt, hij een leugenaar is, en de waarheid niet in hem is. Heiligen zijn, zonder uitzondering, nog steeds zondaars. De goddelijke genade heeft een wonderlijke verandering in ons teweeggebracht; het zou helemaal geen genade zijn geweest als dat niet het geval was geweest. Het is goed om deze verandering op te merken. De christen houdt niet meer van de zonde; zij is het voorwerp van zijn strengste afschuw; hij ziet het niet meer als een kleinigheid, hij speelt er niet meer mee en praat er ook niet meer onbekommerd over. Hij ziet het als een dodelijke slang, waarvan de schaduw moet worden vermeden. Hij zal deze beker niet meer vrijwillig aan zijn lip zetten zoals een man die ooit bijna zijn leven heeft verloren door vergif te drinken. De zonde zal niet meer heersen in het hart van de Christen, al wordt ze niet uitgeworpen. De zonde kan het hart binnendringen en vechten voor de heerschappij, maar ze kan niet op de troon zitten.
