Zo dan, die meent te staan, zie toe, dat hij niet valle. 1 Korintiers 10:12
Het gevaar waar ik u voor moet waarschuwen, zal ik nu proberen te beschrijven. Een christelijke man bevindt zich lange tijd zonder noemenswaardige problemen: zijn kinderen worden gespaard, zijn huisgezin is gelukkig, zijn zaak is buitengewoon welvarend – hij heeft in feite alles wat zijn hart kan wensen: als hij om zich heen kijkt, kan hij met David zeggen: “De snoeren zijn mij in liefelijke plaatsen gevallen; ja, een schone erfenis is mij geworden.” (Psalm 16,6 SV). Nu is het gevaar dat hij tegen zichzelf zegt: “mijn berg is door Uw goedgunstigheid vastgezet; ik zal nooit ontroerd zijn”. En dan, hoewel de man het nooit in woorden zou durven uitdrukken, bekruipt hem toch het gevoel dat hij niet zo waakzaam hoeft te zijn als andere mensen; hij is er zeker van dat hij niet zal vallen als hij in de verleiding zou komen. In feite vraagt hij zich af hoe sommige van zijn broeders kunnen leven zoals zij leven; hij weet zeker dat hij dat niet zou doen. Hij voelt dat hij met elke verleiding zou kunnen vechten en terug zou komen als een overwinnaar. Hij voelt zich zo sterk als Simson. Hij weet nu veel meer dan vroeger en vindt zichzelf te slim om met kaf te worden gevangen. “Ah!” denkt hij, “Ik ben een modelchristen.” Hij zegt het niet hardop, maar het sluimert in zijn gedachten. Zijn hart wordt gehinderd door aardse dingen, en zijn geest is opgeblazen geworden door eigenwijsheid.
