Rondom de enge poort

Toch is ontwaking niet iets om bij te blijven staan, of om te verlangen, dat zij maand na maand voortduurt. Als ik met schrik opspring, en bemerk, dat mijn huis in brand staat, dan ga ik niet op de rand van mijn bed zitten en bij mezelf zeggen: “Ik hoop, dat ik werkelijk wakker ben geworden. Inderdaad, ik ben zeer dankbaar, dat ik niet ben blijven doorslapen!”

Nee, ik moet aan de dreigende dood ontkomen, en daarom haast ik mij naar de deur of het raam, opdat ik eruit kan komen en misschien niet omkom, op de plaats waar ik ben. Het zou een bedenkelijke weldaad zijn, te worden gewekt en dan niet te ontkomen aan het gevaar. Bedenk goed, dat ontwaken geen redding is. Iemand kan weten, dat hij verloren is, en toch misschien nooit worden gered. Hij kan tot nadenken gebracht zijn, en misschien toch nog sterven in zijn zonden. Als je tot de ontdekking komt, dat je failliet bent, zal het berekenen van je schulden die niet betalen.

Iemand kan het gehele jaar door zijn wonden onderzoeken, maar zij zullen niet spoediger genezen, omdat hij de pijn ervan voelt en hun aantal telt. Het is een list van de duivel, een mens ertoe te verleiden om met een besef van zonden tevreden te zijn. En een andere list van dezelfde bedrieger is, te beweren, dat de zondaar niet tevreden mag zijn met het vertrouwen op Christus, tenzij hij een zekere mate van wanhoop aan het voltooide werk van de Zaligmaker kan toevoegen. Ons ontwaken dient niet om de Zaligmaker te helpen, maar om ons naar de Zaligmaker toe te helpen. Mij in te beelden, dat mijn besef van de zonde moet bijdragen tot de wegneming van de zonde, is ongerijmd. Het is alsof ik zei, dat het water mijn gezicht niet kon reinigen, als ik niet langer in de spiegel had gekeken en de vuile vlekken op mijn voorhoofd had geteld. De noodzakelijkheid te beseffen van de zaligheid uit genade is een zeer heilzaam teken. Maar men heeft wijsheid nodig om dat besef op de rechte wijze te gebruiken en er geen afgod van te maken.

Het lijkt wel, alsof sommigen verliefd zijn geraakt op hun twijfelingen, angsten, en ellenden. Men kan ze niet bij hun verschrikkingen vandaan krijgen – ze lijken er wel mee getrouwd. Men zegt, dat het bij paarden, wanneer hun stal in brand staat, de grootste moeilijkheid is, dat men ze er niet toe krijgen kan hun stal te verlaten. Als zij je leiding zouden volgen, dan konden zij aan de vlammen ontkomen. Maar zij schijnen door angst te zijn verlamd. Zo verhindert hun angst vóór het vuur hun ontkomen aan het vuur. Lezer, zal soms juist je vrees voor de toekomende toorn je ontkomen daaraan verhinderen? Wij hopen het niet.

Iemand, die lang in de gevangenis had gezeten, wilde er niet uitkomen. De deur stond open. Maar hij smeekte zelfs onder tranen, te mogen blijven, waar hij zo lang was geweest. Verzot op de gevangenis! Getrouwd met de ijzeren grendels en de gevangeniskost! Ongetwijfeld moet de gevangene niet helemaal goed bij zijn hoofd zijn geweest! Wilt je een ontwaakte blijven, en verder niets? Begeert je niet vurig, terstond vergeving te ontvangen? Als je in angst en vrees zou talmen, dan moet ook je een beetje buiten je zinnen zijn! Als er vrede is te bekomen, neem die terstond aan! Waarom dralen in de duisternis van de kuil, waarin je voeten wegzinken in modderig slijk? Er is licht te verkrijgen, wonderlijk en hemels licht; waarom dan neer te liggen in de duisternis en te sterven van angst? Je weet niet, hoe dicht de zaligheid bij je is. Als je het wist, dan zou je zeker je hand uitstrekken en haar aannemen, want zij is er. En zij is te verkrijgen door aan te nemen.

Meen niet, dat wanhoopgevoelens je geschikt maken voor de genade. Geloof je, dat het voor de Pelgrim, – toen hij op zijn weg naar de enge poort in de poel Mistrouwen tuimelde, en toen de vieze modder van die poel aan zijn kleren kleefde, – een aanbeveling was om hem aan het begin van de weg gemakkelijker toegang te verlenen? Zo is het niet. De Pelgrim dacht er zo volstrekt niet over, en je mag dat ook niet. Niet wat je gevoelt zal je zalig maken, maar wat Jezus heeft gevoeld. Gesteld dat er in gevoelens al enige genezende kracht zou liggen, dan zouden het goede gevoelens moeten zijn. En het gevoel, dat ons doet twijfelen aan de macht van Christus om te redden, en dat ons verhindert onze zaligheid in Hem te zoeken, is in geen enkel opzicht goed, maar het is een wreed tekort doen aan de liefde van Jezus.

Een vriend van ons is ons komen opzoeken, en is per trein, per tram, of met de omnibus door ons drukke Londen gereisd. Plotseling wordt hij bleek. We vragen hem, wat er aan de hand is, en hij antwoordt: “Ik heb mijn portefeuille verloren, en die bevatte al het geld, dat ik in de wereld heb.”

Hij gaat het bedrag na tot op een penny, en geeft een beschrijving van de cheques, rekeningen, bankbiljetten en muntstukken. Wij zeggen hem, dat het een grote troost voor hem moet zijn, dat hij zo nauwkeurig met de grootte van zijn verlies op de hoogte is. Het schijnt, dat hij de warde van onze vertroosting niet inziet. Wij verzekeren hem, dat hij er dankbaar voor moet zijn, dat hij zo’n helder inzicht in zijn verlies heeft; want veel mensen zouden wellicht hun portefeuille hebben verloren, zonder dat zij ook maar enigszins hun verliezen konden berekenen. Onze vriend wordt echter niet in het minst opgebeurd. “Nee,” zegt hij, “mijn verlies te kennen, helpt mij niet het terug te vinden. Zeg mij, waar ik mijn eigendom kan terugvinden, en dan heb je me werkelijk een dienst bewezen. Maar alleen mijn verlies te kennen biedt geen enkele troost.”

Zo ook is geloven, dat je hebt gezondigd, en dat je ziel voor het gericht van God niet kan bestaan, een zeer uitstekende zaak, maar dit zal je niet zalig maken. De zaligheid ligt niet in het kennen van onze verlorenheid, maar in het volledig aangrijpen van de bevrijding, die gereed ligt in Christus Jezus. Iemand, die weigert op de Heere Jezus te zien, maar erin volhardt te blijven stilstaan bij zijn zonde en verlorenheid, doet ons denken aan een jongen, die een shilling liet vallen in een open rooster van een riool in Londen, en die daar uren bleef toeven, troost zoekend door te zeggen: “Daar precies rolde hij erin! Juist tussen die twee ijzeren staven zag ik hem recht naar beneden gaan.” Arme ziel! Hij kon lang denken aan de bijzonderheden van zijn verlies, voordat hij op deze manier ook maar een penny in zijn zak zou terugkrijgen, om daarvoor voor zichzelf een stuk brood te kopen. Je ziet de strekking van de gelijkenis; doe er je voordeel mee!

2. Jezus alleen

Wij kunnen de zoekende ziel niet te dikwijls en te duidelijk zeggen, dat haar enige hoop op zaligheid in de Heere Jezus Christus ligt. Zij ligt in Hem volkomen, uitsluitend en alléén. Jezus is algenoegzaam om zowel van de schuld als van de macht van de zonde te redden. Zijn naam wordt Jezus genoemd, omdat “Hij zijn volk zal zaligmaken van hun zonden.” “De Zoon des mensen heeft macht op aarde de zonden te vergeven.” Hij is verhoogd, om bekering en vergeving der zonden te geven. Het behaagde God van oudsher een weg tot zaligheid te bedenken, die geheel in zijn eniggeboren Zoon zou besloten liggen. Om deze zaligheid te bewerken, werd de Heere Jezus mens, en in gedaante gevonden als een mens, werd Hij gehoorzaam tot de dood, ja de dood van het kruis.

Als er een andere weg tot verlossing mogelijk was geweest, zou de bittere beker aan Hem zijn voorbij gegaan. Het ligt in de rede, dat de Geliefde van de hemel niet zou zijn gestorven om ons zalig te maken, als het mogelijk was geweest ons voor een lagere prijs te bevrijden. Oneindige genade bracht het grote offer, oneindige liefde onderwierp zich om onzentwil aan de dood. Hoe kunnen wij ons voorstellen, dat er een andere weg kan zijn dan de weg, die God heeft gebaand voor zo’n prijs, en die Hij in de Heilige Schrift zo eenvoudig en zo dringend heeft bekend gemaakt? Het is beslist waar, dat “de zaligheid niet in een ander is, want er is ook onder de hemel geen andere naam, die onder de mensen gegeven is, door welke wij moeten zalig worden.”

Te veronderstellen, dat de Heere Jezus de mensen maar half heeft gered, en dat er enig werk of gevoel van henzelf nodig is om zijn werk te voltooien – het is goddeloos. Wat is er van het onze, dat aan zijn bloed en gerechtigheid kan worden toegevoegd? “Al onze gerechtigheden zijn als een wegwerpelijk kleed.” Kunnen deze worden aangebracht op het kostbare weefsel van zijn goddelijke gerechtigheid? Lompen en fijn wit linnen! Ons schuim en zijn zuiver goud! Het is een belediging voor de Zaligmaker zich zo iets voor te stellen. Wij hebben genoeg gezondigd zonder dat we dit aan al onze andere beledigingen toevoegen.

Zelfs als wij enige gerechtigheid bezaten, waarop wij ons konden beroemen; als onze vijgenbladeren breder waren dan gewoonlijk en niet zo volkomen verwelkt, dan zou het nog wijs zijn ze weg te doen, en de gerechtigheid te aanvaarden, die God veel meer moet behagen dan wat ook van onszelf. De Heere moet in Zijn Zoon meer zien, dat aanvaardbaar is, dan in de beste van ons.

De beste van ons! Het lijken wel spotwoorden, ofschoon zij zo niet worden bedoeld. “Er is niemand die goed doet, niet tot één toe.” Ik, die deze regels schrijf, wil wel zeer openhartig bekennen, dat ik geen draad goedheid van mezelf bezit. Ik zou er niet eens een lomp, of een stuk van een lomp, van maken. Ik ben totaal ontbloot. Maar al had ik het netste pak van goede werken, dat de hoogmoed zich kan voorstellen, dan zou ik het stukscheuren, om alleen maar de klederen des heils te kunnen aantrekken, die door de Heere Jezus uit de hemelse garderobe van zijn verdiensten om niet worden geschonken.

Het is het meest tot verheerlijking van onze Heere Jezus Christus, als wij alle goeds van Hem verwachten. Dit is Hem behandelen, zoals Hij waardig is te worden behandeld; want daar Hij God is en er buiten Hem geen ander is, zijn wij verplicht op Hem te zien om zalig te worden.

Dit is Hem behandelen, zoals Hij graag wordt behandeld, want Hij nodigt allen, die vermoeid en belast zijn, tot Hem te komen, en Hij zal hun rust geven. Zich te verbeelden, dat Hij niet volkomen kan zalig maken, is de Heilige van Israël beperken, en een blaam leggen op zijn macht. Of anders gezegd: het liefdevol hart van de Vriend van zondaren belasteren, en zijn liefde in twijfel trekken.

In beide gevallen zouden wij een vreselijke en moedwillige zonde begaan tegen de gevoeligste punten van zijn eer, namelijk zijn vermogen en zijn bereidheid om allen zalig te maken, die door Hem tot God gaan.

Het kind klemt zich, bij brandgevaar, alleen maar aan de brandweerman vast en vertrouwt op Hem alleen. Zij vraagt zich niet af, of zijn armen sterk genoeg zijn om haar te dragen, en of zijn hart bereid genoeg is om haar te redden: maar zij klemt zich vast. De hitte is verschrikkelijk, de rook is verblindend, maar zij klemt zich vast. En haar redder brengt haar vlug in veiligheid. Klem je met hetzelfde kinderlijke vertrouwen vast aan Jezus, die je zal wegdragen uit het gevaar van de vlammen van de zonde. De aard van de Heere Jezus moet ons aanvuren tot het volste vertrouwen. Daar Hij God is, is Hij almachtig om zalig te maken; daar Hij mens is, is Hij vervuld met al de volheid om te zegenen. Omdat Hij God en mens is in één verheven Persoon, komt Hij als schepsel tot de mens, en in zijn heiligheid tot God. De ladder is lang genoeg om van de ter aarde geworpen Jakob te reiken tot de Heere, die in de hemel regeert. Een andere ladder aandragen zou hetzelfde zijn als te veronderstellen, dat ze tekort is om de afstand te overbruggen.

En dit zou Hem erg onteren. Als wij zelfs door iets toe te voegen aan zijn woorden een vloek over ons halen, wat moet het dan zijn, als wij het wagen iets aan Hemzelf toe te voegen? Bedenk, dat Hij, Hijzelf, de Weg is. En te veronderstellen, dat wij op de een of andere manier iets aan de goddelijke weg moeten toevoegen, betekent aanmatigend genoeg te zijn om te denken, dat wij iets aan Hem toevoegen. Weg met zo’n opvatting! Verafschuw haar, zoals je godslastering zou doen. Want in wezen is het de grootste godslastering tegen de Heere van liefde.

Tot Jezus gaan met een prijs in onze hand zou onverdraaglijke hoogmoed zijn, zelfs al hadden we een prijs, die we konden aanbieden. Wat heeft Hij van ons nodig? En als Hij iets nodig had, wat zouden we kunnen meebrengen? Zou Hij de onbetaalbare zegeningen van zijn verlossing verkopen? Zou Hij wat Hij met zijn hartebloed heeft tot stand gebracht, met ons ruilen voor onze tranen, en werken? Hij is er niet toe te brengen van zichzelf een markt te maken; Hij wil geven om niet, zoals dat bij zijn koninklijke liefde past. Maar hij, die Hem een prijs biedt, weet niet met Wie hij te doen heeft, en evenmin op welk een grievende wijze hij zijn vrijgevige Geest aanstoot geeft.

Zondaars met lege handen mogen nemen wat zij wensen. Alles wat zij mogelijkerwijze nodig hebben is in Jezus, en Hij schenkt het als zij het vragen. Maar wij moeten geloven, dat Hij alles is in allen, en wij moeten geen woord durven zeggen over aanvulling van wat Hij heeft volbracht, of over een geschikt maken van onszelf voor wat Hij ons als onwaardige zondaars geeft.

De reden, waarom wij mogen hopen op vergeving van zonden, en het eeuwige leven, door het geloof in de Heere Jezus, is deze, dat God het zo heeft beschikt. Hij heeft zich in het Evangelie verbonden, allen zalig te maken, die oprecht vertrouwen op de Heere Jezus, en Hij zal zich nooit aan zijn belofte onttrekken. Hij is zo ingenomen met zijn eniggeboren Zoon, dat Hij ook behagen schept in allen, die Hem aangrijpen als hun éne en enige hoop. De grote God heeft hém vastgegrepen, die zijn Zoon heeft vastgegrepen. Hij bewerkt de zaligheid voor allen, die die zaligheid van de éénmaal gestorven Verlosser verwachten. Om de eer van zijn Zoon zal Hij niet toelaten, dat iemand, die op Hem vertrouwt, wordt beschaamd. “Die in de Zoon gelooft, heeft het eeuwige leven.” Want de eeuwiglevende God heeft hem tot Zich genomen en hem gegeven een deelgenoot te zijn van zijn leven. Als Jezus alleen je vertrouwen is, behoeft je niet te vrezen, dat je niet werkelijk gered zult worden, zowel nu als op de dag van Zijn verschijning.

Wanneer een mens vertrouwt, dan is er een verbindingspunt tussen hem en God, en die verbintenis waarborgt zegen. Het geloof maakt ons zalig, omdat het er ons toe brengt, dat wij ons vastklemmen aan Christus Jezus, en Hij is één met God, en brengt ons zodoende in verbinding met God.

Jaren geleden heeft men mij eens verteld, dat boven de Niagara watervallen een boot was omgeslagen. En twee mannen werden door de stroom meegesleurd, toen mensen aan de oever erin slaagden hun een touw toe te werpen, welk touw door hen beiden werd vastgegrepen. Eén van hen hield het vast en werd veilig op de wal getrokken. Maar de ander, die een groot houtblok zag komen aandrijven, liet in zijn onverstand het touw los en klemde zich vast aan het grote stuk hout, want dat was het grootste van de twee, en ogenschijnlijk beter om zich aan vast te klemmen. Helaas, het hout, met de man eraan, dreef precies over de uitgestrekte afgrond heen, omdat er geen verbinding was tussen het hout en de oever. De grootte van het houtblok was geen voordeel voor hem, die het had vastgegrepen; het had een verbinding met de oever nodig om veiligheid te bieden.

Zo zal een mens, wanneer hij vertrouwt op zijn werken, of op zijn gebeden, of het geven van aalmoezen, of op sacramenten, of op iets van dien aard, niet worden gered, omdat er geen verbinding is tussen hem en God door Christus Jezus. Maar het geloof, ook al schijnt het als een dun koord, ligt in de hand van de grote God aan de walkant; onbegrensde macht haalt de verbindingslijn in en trekt zo de man uit de ondergang. 0, de zaligheid van het geloof, want het verbindt ons met God door de Zaligmaker, die Hij heeft aangesteld, namelijk Jezus Christus!

O lezer, is dit niet een kwestie van gezond verstand? Overdenk dit en moge er spoedig een band van eenheid zijn tussen je en God, door je geloof in Christus Jezus.

Voor velen schijnt het geloof een moeilijke zaak. De waarheid is: het is alléén moeilijk, omdat het gemakkelijk is. Naaman vond het moeilijk, dat hij zich moest wassen in de Jordaan. Maar als het iets groots was geweest, zou hij het met veel genoegen hebben gedaan. De mensen denken, dat de zaligheid het resultaat moet zijn van een handeling of gevoel, zeer geheimzinnig en zeer moeilijk. Maar de gedachten van God zijn niet onze gedachten, en Zijn wegen zijn niet onze wegen. Met de bedoeling, dat de zwakste en de onkundigste zalig zou kunnen worden, heeft Hij de weg der zaligheid zo gemakkelijk gemaakt als het A. B. C.

Er is niets bij, dat iemand, wie ook, in verlegenheid behoeft te brengen. Het is alleen maar: … als iedereen verwacht, dat hij erdoor in verwarring geraakt, dan staan velen volkomen verbijsterd, wanneer zij bespeuren, dat het zo buitengewoon eenvoudig is. Het komt erop neer, dat wij niet geloven dat God meent wat Hij zegt. Wij doen alsof het niet waar kon zijn.

Ik heb eens gehoord van een zondagsschoolonderwijzer, die een proef nam, die ik, naar ik geloof, nooit bij kinderen zou toepassen; want het kon er wel eens op uitlopen, dat het een zeer dure zou zijn. Ik voel me er zeker van, dat in mijn geval het resultaat zeer verschillend zou zijn van dat, wat ik nu beschrijf. Deze onderwijzer had geprobeerd duidelijk te maken wat geloof was, en toen hij het zijn jongens niet aan het verstand kon brengen, haalde hij zijn horloge te voorschijn, en zei: “Wel, ik wil je dit horloge geven, John. Wil je het hebben?” John ging nadenken over wat de bedoeling van de onderwijzer kon zijn, en hij pakte de schat niet aan, maar hij gaf ook geen antwoord.

De onderwijzer zei tot de jongen naast hem: “Henry, hier is het horloge. Wil je het hebben?” De jongen antwoordde met zeer gepaste bescheidenheid: Nee, meneer, dank u.” De onderwijzer stelde verscheidenen van de jongens op de proef met hetzelfde resultaat. Totdat tenslotte een knaap, die niet zo wijs en diepdenkend was als de anderen, maar wel geloviger, op de natuurlijkste manier zei: “Alstublieft, meneer,” en het horloge in zijn zak stak. Toen werden de andere jongens zich van een verrassend feit bewust: hun kameraad had een horloge gekregen, dat zij hadden geweigerd. Een van de jongens vroeg gauw aan de onderwijzer: “Mag hij het houden?” “Natuurlijk,” zei de onderwijzer, “ik bood het hem aan, en hij aanvaardde het. Ik wilde niet iets geven en iets nemen, dat zou erg dwaas zijn. Ik hield jullie het horloge voor, en zei, dat ik het aan jullie gaf, maar geen van jullie wilde het hebben.” “Och!” zei de jongen, “als ik had geweten, dat u het meende, dan zou ik het gehad hebben.” Natuurlijk zou hij dat. Hij dacht, dat het een stukje toneelspel was, en niets meer. Al de andere jongens waren verschrikkelijk opgewonden bij de gedachte, dat zij zich het horloge hadden laten ontglippen. Iedereen riep: “meester, ik wist niet, dat u het meende, maar ik dacht ….” Niemand nam de gift aan, maar iedereen dacht. Ieder had zijn theorie, uitgezonderd de argeloze jongen, die geloofde wat hem werd gezegd en die het horloge kreeg.

Nu wou ik wel, dat ik altijd zo’n eenvoudig kind kon zijn, zodat ik letterlijk geloof wat de Heere zegt, en aanneem wat Hij mij voorhoudt, volkomen tevreden erop vertrouwend, dat Hij niet met mij speelt, en dat ik er niet verkeerd aan doe, als ik aanneem wat Hij mij in het Evangelie belooft. Wij zouden gelukkig zijn, als we zouden vertrouwen, en geen vragen, van welke aard ook, opwierpen. Maar helaas, wij gaan nadenken en twijfelen. Wanneer de Heere Zijn dierbare Zoon aan een zondaar aanbiedt, dan moet die zondaar Hem zonder aarzeling aannemen. Als je Hem aanneemt, dan bezit je Hem, en niemand kan Hem je ontnemen. Strek je hand uit, o mens, en neem Hem terstond aan.

Wanneer zoekenden de Bijbel aannemen als letterlijk waar, en inzien, dat Jezus werkelijk wordt gegeven aan allen die op Hem vertrouwen, dan verdwijnt elke moeilijkheid aangaande het verstaan van de weg der zaligheid als de rijp in de morgen, bij het opkomen van de zon.

Twee zoekende zielen kwamen bij mij in mijn kerkenraadskamer. Zij hadden van mij slechts een korte tijd het Evangelie gehoord, maar zij waren er diep van onder de indruk gekomen. Zij zeiden het jammer te vinden, dat zij op het punt stonden ver weg te verhuizen, maar zij voegden eraan toe, dat zij er dankbaar voor waren, dat zij mij in elk geval hadden gehoord. Ik werd door hun vriendelijke dankbetuigingen blijmoedig gestemd, maar voelde de begeerte, dat in hen een krachtdadiger werk mocht worden tot stand gebracht. Daarom vroeg ik hen: “Heb je inderdaad in de Heere Jezus Christus geloofd? Ben je behouden?”

Een van hen antwoordde: “Ik heb ernstig getracht te geloven.” Deze verklaring heb ik dikwijls gehoord, maar ik zal haar nooit zonder meer aan mij laten voorbijgaan.

“Nee, zei ik, dat is niet genoeg. Heb je nooit tot je vader gezegd, dat je probeerde hem te geloven?” Nadat ik een tijdje hierbij had stilgestaan, gaven zij toe, dat zo’n taal een belediging zou zijn geweest voor hun vader. Ik heb hen toen zeer duidelijk het Evangelie verklaard, in een zo eenvoudige taal als mij mogelijk was. Ik vroeg hen dringend, Jezus te geloven, die geloofwaardiger is dan de beste van onze vaders.

Eén van hen antwoordde: “Ik kan me niet voorstellen, dat ik behouden ben.” Toen ging ik verder met te zeggen: “God getuigt van Zijn Zoon, dat al wie op Zijn Zoon vertrouwt, zalig zal worden. Wil je Hem nu tot een leugenaar maken, óf wil je Zijn woord geloven?”

Terwijl ik zo sprak, sprong één van hen als verbaasd op en zij verraste ons allen, toen zij uitriep: “O meneer, ik zie het alles in; ik ben gered! O, prijs Jezus voor mij! Hij heeft me de weg gewezen en Hij heeft me gered! Ik zie het alles in.”

De hooggeachte zuster, die deze twee jonge vriendinnen bij mij had gebracht, knielde met hen neer, terwijl wij met ons gehele hart de Heere prezen en grootmaakten voor een ziel, die tot het licht was gebracht.

Eén van de twee zusters kon echter het Evangelie niet begrijpen, zoals de andere dat had gedaan, hoewel ik er zeker van ben, dat zij het binnenkort zal doen. Zou het niet vreemd lijken, dat, terwijl ze beiden dezelfde woorden hoorden, de één in het helder licht zou wandelen en de ander, in het donker zou blijven? De verandering, die over het hart komt, wanneer iemand, die het Evangelie verstaat, dat aangrijpt, wordt dikwijls weerspiegeld op het gezicht en straalt daarop als het licht van de hemel. Zulke pas verlichte zielen roepen dikwijls uit: “Wel, meneer, het is zo duidelijk; hoe bestaat het, dat ik dit niet eerder heb gezien? Ik begrijp nu alles wat ik in de Bijbel heb gelezen, hoewel ik er vroeger geen wijs uit kon worden. Het is alles in een minuut gebeurd, en nu zie ik in wat ik tevoren nooit kon begrijpen.”

De werkelijkheid is, dat de waarheid altijd duidelijk was, maar zij wachtten op tekenen en wonderen, en zagen daarom niet wat dicht bij hen was. Oude mensen zoeken dikwijls naar hun bril, terwijl hij op hun voorhoofd zit. Het is een gewoon verschijnsel, dat wij er niet toe komen om te zien wat vlak voor ons is. Christus Jezus staat voor ons gezicht, en wij hoeven alleen maar op Hem te zien om te leven. Maar wij maken er op allerlei manieren een verwarde zaak van. Zo maken wij een doolhof van wat zo klaar is als de dag.

Het kleine voorval met de twee zusters herinnert me aan een ander. Een zeer geachte vriendin kwam op een sabbatmorgen na de dienst bij me, om me de hand te drukken, “want,” zei ze, “ik werd op dezelfde dag vijftig jaar als u. Ik sta gelijk met u op dat éne punt, meneer, maar in betere dingen ben ik precies het tegenovergestelde van u.”

Ik merkte op: “Dan moet je een zeer goede vrouw zijn, want ik wou, dat ik in veel dingen het tegenovergestelde kon zijn van wat ik ben.”

“Nee, nee,” zei ze, “zo iets bedoelde ik helemaal niet: ik ben in geen enkel opzicht goed.” “Wat!” riep ik uit, “ben je geen gelovige in de Heere Jezus?” “Jawel,” zei ze met diepe ontroering, “ik, ik wil proberen het te zijn.” Ik greep haar bij de hand en zei: “Mijn lieve ziel, je moet me niet gaan vertellen, dat je wilt proberen in mijn Heere Jezus te geloven! Zulke taal kan ik niet van je verdragen. Het betekent louter ongeloof. Wat heeft Hij gedaan, dat je op zo’n manier van Hem zou spreken? Zou je mij willen vertellen, dat je zou willen proberen mij te geloven! Ik weet, dat je mij niet zo grof zou behandelen. Je houdt mij voor een oprecht man, en daarom geloof je me terstond. En met mijn Heere Jezus kunt je zeker niet minder doen.” Toen riep zij in tranen uit: “O meneer, bid voor mij!”

Mijn antwoord hierop was: “Ik heb niet het gevoel, dat ik iets van die aard kan doen. Wat kan ik de Heere Jezus vragen te doen voor iemand, die Hem niet wil vertrouwen? Ik zie niets, waarom ik zou bidden. Als je in Hem wilt geloven, zul je zalig worden. En als je niet in Hem wilt geloven, dan kan ik hem niet vragen, een nieuwe weg uit te denken om je ongeloof te belonen.”

Toen zei ze nog eens: “Ik wil proberen te geloven.” Maar ik zei haar ernstig, dat ik met haar “proberen” niets te doen wilde hebben, want de boodschap van de Heere maakte geen melding van “proberen.” Maar zij luidt: “Geloof in de Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden.” Ik drukte haar de grote waarheid op het hart: “Wie in Hem gelooft, heeft het eeuwige leven.” Ook het verschrikkelijke tegendeel daarvan: “Hij, die niet gelooft, is alreeds veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon van God.” Ik drong bij haar aan op een volkomen geloof in de eenmaal Gekruisigde, maar thans opgestane Heere. En de Heilige Geest stelde haar daar en toen in staat om te vertrouwen. Zij zei zacht: “O meneer, ik zag op mijn gevoelens, en dat is mijn fout geweest! Nu vertrouw ik mijn ziel toe aan Jezus en ben ik behouden!” Zij vond terstond vrede door te geloven. Er is geen andere weg. Het heeft God behaagd om de dingen, die we voor het leven nodig hebben, zeer eenvoudig te maken. Wij moeten eten, en zelfs een blinde kan de weg naar zijn mond vinden.

Wij moeten drinken, en zelfs het kleinste kind weet zonder onderrichting hoe hij dat moet doen. We hebben in de tuin van het Stockwell Weeshuis een fontein, en wanneer zij bij warm weer stroomt, gaan de jongens er vanzelf heen. Wij hebben geen klas om hen te oefenen in het gebruik van de fontein. Veel arme jongens zijn naar het Weeshuis gekomen, maar nooit was er één zó onkundig, dat hij niet wist, hoe hij drinken moest. Nu is het geloof bij geestelijke zaken wat eten en drinken zijn in tijdelijke dingen. Door de mond van het geloof nemen we de zegeningen van de genade in onze geestelijke natuur op, en dan zijn zij de onze. O, die zou willen geloven, maar denkt, dat je het niet kunt, zie je niet, dat, zoals men kan drinken zonder kracht, en zoals men kan eten zonder kracht, en dan kracht krijgt door te eten, dat wij zo Jezus kunnen aannemen zonder krachtsinspanning en door Hem aan te nemen kracht ontvangen voor al die verdere inspanningen tot de aanwending waarvan wij kunnen worden geroepen? Het geloof is zo’n eenvoudige zaak, dat ik, wanneer ik het tracht te verklaren, erg bang ben, dat ik zijn eenvoud zal verduisteren.

Toen Thomas Scott zijn aantekeningen op “de Christenreize” had laten drukken, vroeg hij een van zijn gemeenteleden, of zij het boek begreep. “O zeker, meneer,” zei ze, “ik begrijp Bunyan heel goed, en ik hoop, dat ik door Goddelijke genade op zekere dag je uitleggingen kan begrijpen.”

Zou ik me niet beschaamd voelen, als mijn lezer zou weten wat geloof is, en dat hij dan in verwarring zou geraken door mijn uitlegging? Toch wil ik een poging doen, en ik bid de Heere het duidelijk te maken.

Mij werd verteld, dat bij een zekere weg in het Hoogland het recht van doorgang werd betwist. De eigenaar wenste zijn gezag te handhaven, en tegelijkertijd wilde hij het publiek geen ongemak bezorgen. Vandaar ontstond een regeling, die de aanleiding werd tot het volgende voorval.

Toen een toerist een aardig landmeisje zag staan bij het hek, ging hij naar haar toe en bood haar een shilling aan om erdoor te mogen gaan. “Nee, nee,” zei het kind, “ik mag niets van u aannemen, maar u moet zeggen: ‘Laat mij er alstublieft door en dan mag u erdoor gaan en van harte ook.” De toestemming moest worden gevraagd, maar ze kon worden verkregen door haar te vragen. Precies zo is er voor het eeuwige leven geen betaling nodig. Ja, het zal terstond worden verkregen door te vertrouwen op het woord van Hem, die niet kan liegen. Vertrouw op Christus en door het vertrouwen krijg je de zaligheid en het eeuwige leven. Filosofeer niet. Ga er niet bij zitten om je arme hersens te kwellen. Geloof Jezus, zoals je je vader zou geloven. Vertrouw je aan Hem toe, zoals je je geld toevertrouwt aan een bankier, of je gezondheid aan een dokter. Het geloof zal niet lang een moeilijkheid voor je schijnen, en dat moet het niet zijn, want het is eenvoudig.

Geloof is vertrouwen, volkomen vertrouwen op de Persoon, het werk, de verdienste en de macht van de Zoon van God. Sommigen denken, dat dit vertrouwen een romantische bezigheid is, maar in werkelijkheid is het de eenvoudigste zaak, die kan bestaan. Voor sommigen van ons zijn waarheden, die eenmaal moeilijk te geloven waren, thans feiten, waarvan wij vinden, dat wij er moeilijk aan kunnen twijfelen. Als één van onze overgrootvaders uit de dood zou opstaan, en in de tegenwoordige toestand terecht zou komen, hoeveel vertrouwen zou hij moeten hebben. Hij zou morgenochtend zeggen: “Waar is de vuursteen en slag? Ik wil graag licht.”

We zouden hem een doosje geven met dunne stukjes hout erin, en hem zeggen, dat hij er één van langs de doos moest strijken. Hij zou heel wat vertrouwen moeten hebben, voordat hij zou geloven, dat op zo’n manier vuur kon worden ontstoken.

Wij zouden verder tot hem zeggen: “Draai nu, om licht te hebben, die kraan open en steek het gas aan.” Hij ziet niets. Hoe kan er licht voortkomen uit een onzichtbare damp? En toch gebeurt het.

“Ga met ons mee, grootvader. Ga op die stoel zitten. Kijk naar die doos vóór u. Je zult direct je portret in bezit hebben. “Nee, kind,” zou hij zeggen, “het is belachelijk. De zon zou mijn portret maken? Ik kan het niet geloven.” “Ja, en je zult vijftig mijl in het uur rijden, zonder paarden.” Hij zal het niet geloven, voordat we hem in de trein zetten. “Mijn beste heer, je zult spreken met je zoon in New York, en hij zal binnen enkele minuten antwoorden.” Zouden we de oude heer niet versteld doen staan? Zou hij niet al zijn geloof nodig hebben? Toch worden al die dingen door ons zonder inspanning geloofd, omdat de ervaring ons ermee vertrouwd heeft gemaakt.

Het is een merkwaardig product van onze ongezonde natuur: de vrees om te geloven. Toch ben ik haar dikwijls tegengekomen, zó dikwijls, dat ik wou, dat ik haar nooit meer zal ontmoeten. Zij ziet eruit als de nederigheid, en probeert door te gaan voor juist de ziel van de bescheidenheid, en toch is zij een afschuwelijk hoogmoedig ding: feitelijk is zij verwaandheid in de rol van huichelares. Als de mensen bang waren om niet te geloven, dan zou er in de vrees een goede zin liggen. Maar bang zijn om op hun God te vertrouwen is op zijn best een ongerijmdheid; echter in werkelijkheid is het een listige manier om aan de Heere de eer te ontzeggen, die aan Zijn trouw en waarheid toekomt.

Hoe nutteloos is de ijver, die zich bezig houdt met het zoeken naar redenen, waarom het geloof in ons geval niet zaligmakend zou zijn! Wij hebben er het woord van God voor, dat een iegelijk, die in Jezus gelooft, niet zal verloren gaan, en wij zoeken naar argumenten op grond waarvan wij, als wij geloofden, zouden verloren gaan.

Als iemand mij een landgoed schonk, zou ik niet beginnen vragen te stellen over het eigendomsrecht. Wat kan het nut zijn van het bedenken van redenen, waarom ik niet in het bezit zou zijn van mijn eigen huis, of enig ander eigendom zou bezitten, in het genot waarvan ik mij verheug?

Als de Heere er genoegen mee neemt zalig te maken door de verdiensten van zijn dierbare Zoon, dan kan ik er ongetwijfeld genoegen mee nemen om op die manier zalig te worden. Als ik God aan Zijn woord houdt, dan ligt de verantwoordelijkheid voor de vervulling van Zijn belofte niet bij mij, maar hij God, die de belofte deed. Maar je bent bang, dat je misschien niet één van hen bent, voor wie de belofte is bedoeld.

Word niet verontrust door dat ongegrond vermoeden. Geen enkele ziel kwam ooit tevergeefs tot Jezus. Niemand kan komen, tenzij de Vader hem trekt. Jezus heeft gezegd: “Die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen.” Geen ziel greep ooit Christus aan door middel van roof. Hij, die Hem bezit, bezit Hem krachtens Goddelijk recht; want het zichzelf geven van de Heere voor ons en aan ons, is dermate vrij, dat iedere ziel, die Hem aanneemt, een uit genade geschonken recht heeft om dat te doen. Als je Jezus vastgrijpt bij de zoom van zijn kleed, zonder verlof daartoe en achter Hem, zal er toch kracht van Hem in je overvloeien, even zeker als had Hij je bij je naam geroepen en je gevraagd op Hem te vertrouwen. Laat alle vrees varen, wanneer je op de Zaligmaker vertrouwt. Neem Hem aan, en van harte. Hij, die in Jezus gelooft, is een van Gods uitverkorenen.

Kwam de gedachte bij je op, dat het iets verschrikkelijks zou zijn als je op Jezus zou vertrouwen en toch verloren zou gaan? Dat zou het zijn. Maar omdat je verloren moet gaan als je niet vertrouwt, is ook in het ergste geval het waagstuk niet zeer groot.

“Ik kan omkomen als ik ga;
‘k Besloot het toch te doen;
Want als ik achterblijf, weet ik
Dat ‘k eeuwig sterven moet.

Het is mogelijk, dat de lezer een moeilijkheid ondervindt bij het geloven. Laat hij daaraan denken. Wij kunnen niet geloven door een onmiddellijke daad. De geestesgesteldheid, die we beschrijven als “geloven” is een resultaat, dat voortvloeit uit bepaalde, vroegere geestesgesteldheden. Wij komen trapsgewijze tot het geloof. Er kan zo iets zijn als geloof op het eerste gezicht, maar gewoonlijk komen wij langzamerhand tot het geloof: wij krijgen belangstelling, wij overwegen, wij horen een getuigenis, wij worden overtuigd, en zo tot het geloof gebracht.

Als ik dan verlang te geloven, maar bemerk, dat ik om de een of andere reden niet tot het geloof kan komen, wat moet ik dan doen? Zal ik gaan staan staren als een koe bij een nieuw hek; of zal ik, als een verstandig wezen, de juiste middelen gebruiken? Als ik iets begeer te geloven, wat zal ik dan doen? Wij zullen antwoord geven in overeenstemming met de regels van het gezond verstand.

Als men mij zou vertellen, dat de Sultan van Zanzibar een goed man was, en ik zou daar mogelijk belang bij hebben, dan denk ik niet, dat ik er enige moeite mee zou hebben, om dat te geloven. Maar als ik om de een of andere reden eraan twijfelde, en toch de mededeling begeerde te geloven, hoe zou ik handelen? Zou ik niet alle inlichtingen over Zijne Majesteit verzamelen, die binnen mijn bereik lagen, en proberen door de bestudering van de nieuwsbladen en andere bewijsstukken achter de waarheid te komen?

Of nog beter, als hij juist in dit land was en mij zou ontmoeten, en ik ook met leden van zijn hofhouding en burgers van zijn land een gesprek kon voeren, dan zou ik door gebruikmaking van deze informatiebronnen zeer worden geholpen om tot een besluit te komen. Weloverwogen bewijs en verworven kennis brengen tot het geloof. Het is waar, dat het geloof in Jezus een gave van God is, maar toch schenkt Hij het gewoonlijk in overeenstemming met de wetten van de geest, en daarom wordt ons gezegd, dat “het geloof is uit het gehoor, en het gehoor door het Woord van God.”

Als je begeert in Jezus te geloven, verneem naar Hem, lees over Hem, denk na over Hem, verzamel kennis over Hem, en zo zult je ontdekken, dat het geloof in je hart ontspruit, evenals de tarwe, die opkomt door de uitwerking van het vocht en de warmte op het zaad, dat is gezaaid. Als ik vertrouwen wenste te stellen in een bepaalde dokter, zou ik vragen naar getuigenissen van zijn genezingen, ik zou de diploma’s willen zien, die zijn beroepskennis waarborgden, en ik zou ook graag vernemen, wat hij heeft te zeggen van bepaalde gecompliceerde gevallen. Ik zou metterdaad middelen aanwenden om het te weten te komen, teneinde te kunnen geloven.

Ga veel horen over Jezus. Zielen komen bij honderden tot het geloof in Jezus onder een woordbediening, die Hem duidelijk en voortdurend bekend maakt. Weinigen blijven ongelovig onder een prediker, wiens voornaamste onderwerp is: Christus en die gekruisigd. Begeef je niet onder het gehoor van een dominee van een andere soort. Zulken zijn er. Ik heb gehoord van één, die in zijn kanselbijbel een papiertje vond met deze tekst: “Meneer, wij zouden graag Jezus zien.” Ga naar de kerk om Jezus te ontmoeten. En als je zelfs zijn naam niet hoort noemen, ga dan vandaar naar een andere plaats, waar meer aan Hem wordt gedacht, en waar Hij waarschijnlijk meer tegenwoordig is.

Ga veel lezen over de Heere Jezus. De boeken van de Schrift zijn de leliën, waaronder Hij weidt. De Bijbel is het venster, waardoor wij kunnen kijken om onze Heere te zien. Lees het verhaal van zijn lijden en dood met gewijde aandacht door, en eerlang zal de Heere op een verborgen wijze het geloof in je ziel doen binnengaan. Het kruis van Christus beloont niet slechts het geloof, maar het verwekt ook het geloof. Menig gelovige kan zeggen:

Als ‘k je aanschouw, gewond, gekweld,
Gestorven aan ‘t gevloekte hout,
Dan voel ik dra: mijn hart gelooft,
Dat je voor mij geleden hebt.

Om de zoeker te helpen bij een waar geloof in Jezus, zou ik hem willen herinneren aan het werk van de Heere Jezus in de plaats van zondaars. “Want Christus, als wij nog krachteloos waren, is te zijner tijd voor de goddelozen gestorven” (Rom. 5 : 6). “Die zelf onze zonden in zijn lichaam gedragen heeft op het hout” (1 Petr. 2 : 24). De Heere heeft onzer aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen” (Jes. 53 : 6). “Want Christus heeft ook ééns voor de zonden geleden, Hij rechtvaardig voor de onrechtvaardigen, opdat Hij ons tot God zou brengen” (1 Petr. 3:18).

Laat de lezer op één uitspraak van de Schrift het oog vestigen: “Door Zijn striemen is ons genezing geworden” (Jes. 53 : 5). God handelt hier over de zonde als over een ziekte, en Hij stelt ons het kostbare geneesmiddel voor ogen, dat Hij ons heeft verschaft.

Ik vraag je zeer ernstig mij gedurende enkele minuten in je gedachten te vergezellen, terwijl ik de striemen van de Heere Jezus onder je aandacht breng. De Heere besloot ons te herstellen, en daarom zond Hij zijn eniggeboren Zoon, „waarachtig God uit waarachtig God”, opdat Hij zou afdalen in deze wereld om onze natuur aan te nemen met het oog op onze verlossing. Hij leefde als een mens onder de mensen, en na dertig of meer jaren van gehoorzaamheid, kwam te rechter tijd de dag, waarop Hij ons de allergrootste dienst zou bewijzen, namelijk in onze plaats te staan, en de “straf, die ons de vrede aanbrengt” te dragen.

Hij ging naar Gethsémané, en daar zweette Hij, bij het eerste proeven van onze bittere beker, grote druppels bloed. Hij ging naar het rechthuis van Pilatus, en de rechterstoel van Herodes en dronk daar teugen van smart en smaad in onze plaats. Tenslotte brachten zij Hem aan het kruis, en nagelden Hem daaraan om te sterven – te sterven in onze plaats. Het woord “striemen” wordt gebruikt om Zijn lijden aan te duiden, zowel naar lichaam als naar ziel.

De gehele Christus werd voor ons tot een offer gemaakt: Zijn gehele menselijke natuur leed. Wat Zijn lichaam aangaat: het deelde met Zijn ziel in een smart, die nooit kan worden beschreven. In het begin van Zijn lijden, toen Hij nadrukkelijk leed in onze plaats, verkeerde Hij in doodsangst, en van Zijn lichaam druppelde een bloedig zweet zo overvloedig, dat het op de aarde viel. Het komt zeer zelden voor, dat een mens bloed zweet. Er zijn enkele voorbeelden van, en zij werden gevolgd door een bijna onmiddellijke dood.

Maar onze Zaligmaker lééfde – leefde na een zielestrijd, die voor ieder ander dodelijk gebleken zou zijn. Nog voor Hij zijn gelaat kon reinigen van die vreselijke bloedsporen, dreven zij Hem haastig naar de zaal van de hogepriester. In het holle van de nacht bonden zij Hem en leidden Hem weg. Direct voerden zij Hem naar Pilatus en naar Herodes. Dezen geselden Hem, en hun soldaten spuwden Hem in het gezicht, sloegen hem, en zetten een doornenkroon op zijn hoofd. Geselen is één van de vreselijkste folteringen, die door kwaadaardigheid kan worden aangedaan.

Vroeger was het de schande man het Britse leger, dat de ‘kat’ (geseling) op een matroos werd toegepast: een beestachtige folterstraf. Maar voor de Romein was wreedheid zó natuurlijk, dat hij zijn gewone straffen erger dan beestachtig maakte. Van de Romeinse gesel wordt gezegd, dat hij was gemaakt van ossenpezen, waarin knopen waren gelegd, en in die knopen werden beensplinters en kootbeentjes van schapen bevestigd, zodat telkens, wanneer de gesel op de blote rug neerkwam, “de ploegers diepe voren trokken.”

Onze Zaligmaker werd opgeroepen om de hevige pijn van de Romeinse gesel te verdragen, en dit niet als het einde van zijn straf, maar als een inleiding tot de kruisiging. Daar voegden Zijn vervolgers stompen aan toe, en het uittrekken van het haar. Zij bespaarden Hem geen enkele vorm van pijniging. In al Zijn zwakheid, door Zijn bloeden en vasten, lieten zij Hem Zijn kruis dragen, totdat een ander door hun vooraf beraamde wreedheid werd gedwongen het te dragen, opdat hun slachtoffer niet onderweg zou sterven.

Zij ontkleedden Hem, wierpen Hem neer, en nagelden Hem aan het hout. Zij doorboorden Zijn handen en zijn voeten. Ze zetten het hout overeind, met Hem eraan, en stampten het op zijn plaats in de grond, zodat al Zijn ledematen werden ontwricht, in overeenstemming met de klacht van de twee en twintigste Psalm: “Ik ben uitgestort als water, en al mijn beenderen hebben zich vaneengescheiden.” Hij hing in de brandende zon, totdat de koorts zijn kracht deed vergaan, en Hij zei: “Mijn hart is als was, het is gesmolten in het midden van Mijn ingewand.

Mijn kracht is verdroogd als een potscherf, en Mijn tong kleeft aan Mijn gehemelte, en Gij legt Mij in het stof van de dood.” Daar hing Hij, een schouwspel voor God en mensen. Het gewicht van Zijn lichaam werd eerst nog gedragen door Zijn voeten, totdat de nagels door de tere zenuwen heen scheurden. En daarna begon de pijnlijke last Zijn handen neer te trekken, en die gevoelige leden van Zijn lichaam open te rijten. Een wond in de hand, hoe klein ook, heeft wel klem in de mond teweeg gebracht. Hoe verschrikkelijk moet de marteling zijn geweest, veroorzaakt door het snerpende ijzer, dat de tere delen van handen en voeten openscheurde!

Nu waren alle soorten van lichamelijke pijn in Zijn gefolterd lichaam verenigd. Al die tijd stonden Zijn vijanden om Hem heen, terwijl zij smadelijk naar Hem wezen, honend hun tong uitstaken, de spot met Hem dreven, en zich vermaakten over Zijn lijden. Hij riep: “Mij dorst,” en toen gaven zij Hem edik met gal vermengd. Na een poos zei Hij: “Het is volbracht.” Hij had de uiterste, vooraf bepaalde smart verdragen, en een volkomen handhaving van de Goddelijke gerechtigheid bewerkt. Toen, en niet eerder dan toen, gaf Hij de geest.

Godvruchtige mannen hebben vanouds op deze wijze uitgeweid over het lichamelijk lijden van onze Heere, en ik aarzel niet hetzelfde te doen, in het vertrouwen, dat bevende zondaars in deze smartelijke “striemen” van de Verlosser hun behoud mogen zien.

Het uitwendige lijden van onze Heere te beschrijven is niet gemakkelijk, Ik geef toe, dat ik daarin tekort ben geschoten. Maar Zijn zielslijden, dat de ziel van Zijn lijden was – wie kan zelfs maar begrijpen, veel minder onder woorden brengen wat dat is geweest? Allereerst vertelde ik u, dat Hij grote druppels bloed zweette. Dat hield in, dat zijn hart Zijn levensstromen uitdreef naar de oppervlakte door de verschrikkelijke geestelijke depressie, die op Hem lag. Hij zei: “Mijn ziel is geheel bedroefd, tot de dood toe.”

Het verraad van Judas, het verlaten worden door de twaalve bedroefden onze Heere, maar het gewicht van onze zonde was de werkelijke druk op Zijn hart. Onze schuld was de olijfpers, die Zijn levenssap uit Hem perste. Geen taal kan ooit onder woorden brengen zijn zielssmart in het vooruitzicht van Zijn lijden; hoe weinig kunnen wij dan het lijden zelf begrijpen.

Toen Hij aan het kruis was genageld onderging Hij wat geen martelaar ooit heeft geleden. Want toen de martelaars stierven, werden zij door God zó ondersteund, dat zij zich verheugden te midden van hun pijn. Maar onze Verlosser werd door Zijn Vader verlaten, totdat Hij uitriep: “Mijn God, mijn God, waarom heb Gij Mij verlaten?” Dat was de bitterste uitroep van alle, de diepste diepte van Zijn onpeilbare smart. Toch was het nodig, dat Hij zou worden verlaten, omdat God aan de zonde Zijn rug moest toekeren, en als gevolg daarvan aan Hem, die zonde werd gemaakt voor ons.

De ziel van de grote Plaatsvervanger leed een afgrijselijke ellende, in de plaats van de ontzetting van de hel, waarin zondaars zouden zijn gedompeld, als Hij niet hun zonden op zich had genomen, en tot een vloek was gemaakt voor hen. Er staat geschreven: “Vervloekt is een iegelijk, die aan een hout hangt”. Maar wie weet, wat die vloek betekent?

Het geneesmiddel voor uw en mijn zonden wordt gevonden in het plaatsbekledend lijden van de Heere Jezus, en daarin alléén. Deze “striemen” van de Heere Jezus Christus waren er om onzentwil.

Als je vraagt: “Valt er voor ons iets te doen om de schuld van de zonde weg te nemen?” dan antwoord ik: “Er valt voor je niets, wat dan ook, te doen. Door de striemen van Jezus worden wij genezen. Al die striemen heeft Hij verdragen, en niet één ervan heeft Hij voor ons overgelaten om te dragen.” “Maar moeten wij dan niet in Hem geloven?”

Ja, zeer zeker. Als ik van een bepaalde zalf zeg, dat zij genezing bewerkt, dan ontken ik niet, dat je een verband nodig hebt, waarmee zij op de wond wordt gelegd. Het geloof is het verbandlinnen, dat de pleister van de verzoening van Christus op de wond van onze zonden bindt. Het verbandlinnen bewerkt geen genezing, dat is het werk van de zalf. Zo bewerkt ook het geloof geen genezing, dat is het werk van de verzoening van Christus. “Maar wij moeten berouw hebben,” roept een ander.

Dat moeten en zullen wij zeker, want berouw is het eerste teken van genezing. Maar de striemen van Jezus genezen ons, en niet ons berouw. Deze striemen, toegepast aan het hart, werken het berouw in ons. Wij haten de zonde, omdat zij Christus deed lijden.

Wanneer je weloverwogen vertrouwt op Jezus, als Degene, die voor je heeft geleden, dan ontdekt je het feit, dat God je nooit zal straffen voor dezelfde overtreding, waarvoor Jezus stierf. Zijn gerechtigheid laat Hem niet toe, dat Hij eerst ervoor zorgt, dat de schuld wordt betaald door de Borg, en dan nog eens opnieuw door de schuldenaar. Gerechtigheid kan niet tweemaal een vergelding vragen. Als mijn bloedende Borg mijn schuld heeft gedragen, dan behoef ik die niet te dragen.

Door te aanvaarden, dat Christus Jezus voor mij heeft geleden heb ik een volledige kwijtschelding van gerechtelijke verantwoordelijkheid aanvaard. Ik ben veroordeeld in Christus, en daarom is er nu voor mij geen enkele veroordeling meer. Dit is de grondslag van de zekerheid van de zondaar, die in Jezus gelooft: hij leeft, omdat Jezus stierf in zijn plaats. En hij wordt door God aangenomen, omdat Jezus wordt aangenomen. De persoon, voor wie Jezus een door hem aanvaarde Plaatsbekleder is, moet vrij uit gaan; niemand kan hem deren, hij is onschuldig. O mijn lezer, verlang je dat Jezus Christus je Plaatsbekleder is? Zo ja, dan ga je vrij uit. “Wie in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld.” Op die wijze “worden wij door Zijn striemen genezen.”

In deze dagen is een eenvoudig, kinderlijk geloof zeer zeldzaam, maar het is gebruikelijk om niets te geloven en aan alles te twijfelen. De twijfelingen zijn zo menigvuldig als bramen, en alle handen en lippen zijn ermee bevlekt. Het lijkt mij vreemd, dat mensen met het oog op hun eigen zaligheid moeilijkheden opzoeken. Als ik gedoemd was te sterven, en ik had een spoor van genade, – ik ben er zeker van, dat ik niet mijn verstand aan het werk zou zetten om redenen op te sporen, waarom ik geen vergeving zou ontvangen. Ik zou het aan mijn vijanden overlaten, dat te doen. Ik zou op de uitkijk staan in een heel andere richting.

Als ik op het punt stond te verdrinken, zou ik eerder een strohalm vastgrijpen dan een reddingsboei van me afduwen. Een redenering opzetten tegen zijn eigen leven is een soort van goed samengestelde zelfmoord, waaraan alleen een dronken man zich schuldig zou maken. Tegenreden aanvoeren tegen je enige hoop, is gelijk aan wat een dwaze man doet, die op een tak zit, en die afhakt, om zich te laten zakken. Wie anders dan een idioot zou dat doen? Toch schijnen velen bijzondere pleitbezorgers te zijn voor hun eigen ondergang. Zij snuffelen de Bijbel door op zoek naar bedreigende teksten. En als ze daarmee klaar zijn, wenden zij zich tot het verstand, en de filosofie, en het scepticisme, met de bedoeling de deur voor hun eigen neus dicht te slaan. Dit is zeer zeker een armzalige bezigheid voor een verstandig mens.

Het herinnert ons aan de twee wijsgeren, die debatteerden over voedsel, en met een lege maag van tafel gingen, terwijl de gewone landman in de hoek geen vraag stelde, maar met grote ijver zijn mes en vork gebruikte, en zijn weg ging met blijdschap. Duizenden zijn thans verheugd in de Heere, doordat zij het Evangelie aannemen gelijk kleine kinderen, terwijl anderen, die altijd mogelijke moeilijkheden zien, of uitdenken, zo ver als het maar kan verwijderd zijn van enige vertroostende hoop op de zaligheid. Ik ken vele zeer fatsoenlijke mensen, die schijnbaar hebben besloten nooit tot Jezus te gaan, voordat zij kunnen begrijpen, hoe de leer van de uitverkiezing te rijmen valt met de vrije uitnodigingen van het Evangelie. Ik zou net zo goed kunnen besluiten nooit een bete brood te eten, voordat mij is duidelijk gemaakt, hoe het mogelijk is, dat God mij in het leven houdt, en dat ik toch moet eten om te leven.

Het is een feit, dat de meesten van ons al ruim voldoende weten, maar onze werkelijke behoefte is niet het licht in ons hoofd, maar de waarheid in ons hart; niet het over de moeilijkheden heen helpen, maar genade om ons de zonde te doen haten en verzoening te zoeken.

Laat ik hieraan toevoegen een waarschuwing tegen het eigenzinnig handelen met het Woord van God. Geen gewoonte kan verderfelijker zijn voor de ziel. Het is een brutale, verachtelijke onbeschaamdheid, te gaan zitten om het beter te doen dan onze Maker, en het dient om ons hart harder te maken dan de onderste molensteen. Wij herinneren ons iemand, die met een pennemes in zijn Bijbel sneed; en het duurde niet lang, voordat hij al wat hij vroeger geloofde had opgegeven. De geest van ontzag is gezond, maar de onbeschaamdheid om het geïnspireerde Woord te bekritiseren is vernietigend voor elk passend gevoel jegens God.

Als iemand behoefte gevoelt aan een Zaligmaker, nadat hij de Schrift met een hoogmoedige, kritische geest heeft bewerkt, dan zal hij gemakkelijk merken, dat zijn geweten hem in de weg staat, en hem de troost ontneemt, door hem te herinneren aan zijn slechte behandeling van het heilig Woord. Het is moeilijk voor hem vertroosting te putten uit Bijbelwoorden, die hij laatdunkend heeft behandeld, of zelfs geheel opzij gezet, als de overweging niet waard. In zijn ellende schijnen de heilige teksten met zijn rampspoed te spotten. Wanneer de tijd van nood komt, verschaffen de bronnen, die hij met stenen heeft dichtgestopt, hem geen water voor zijn dorst. Pas op, wanneer je een Schriftwoord veracht, dat je niet de enige vriend afstoot, die je in het uur van zielssmart kan helpen.

Een zekere Duitse hertog was gewoon een beroep te doen op zijn dienaar om hem elke morgen een hoofdstuk uit de Bijbel voor te lezen. Wanneer iets niet overeenkwam met zijn visie, riep hij op strenge toon: “Hans, streep dat door.” Tenslotte duurde het een hele tijd, voordat Hans begon te lezen. Hij bladerde het Boek door, totdat zijn meester uitriep: “Hans, waarom lees je niet?” Toen antwoordde Hans: “Meneer, er is nauwelijks iets overgebleven. Het is allemaal doorgestreept.” De ene dag waren de bezwaren van zijn meester de ene kant uitgegaan, en op een andere dag hadden zij een andere wending genomen, en was een andere reeks teksten uitgewist, totdat er niets was overgebleven om hem te onderrichten en te troosten.

Laten wij niet door een vitterige criticus ons eigen geluk verwoesten. Wij kunnen de beloften, die onnodig schijnen, nog wel eens nodig hebben, en de gedeelten van de Heilige Schrift, die het meest door twijfelaars zijn aangevallen, kunnen juist nog wel eens belangrijk blijken voor ons leven. Laten wij daarom de onwaardeerbare schat van de Bijbel bewaken, en besluiten er nooit een enkele regel uit weg te laten.

Wat hebben wij met verborgen kwesties te maken, wanneer onze ziel in gevaar is? De weg om aan de zonde te ontkomen is duidelijk genoeg. Wie daarop wandelt, ja zelfs de dwaas, zal daarop niet dwalen. God heeft ons niet bedrogen met een verlossing die wij niet kunnen begrijpen. Geloof en leef is een gebod, dat een klein kind kan vatten en gehoorzamen.

Twijfel niet meer, maar wil geloven.
Vraag niet, doch aanvaard alleen.
Listige twijfel en redenering zijn
genageld met Jezus aan ‘t kruis.

In plaats van op de Schrift te vitten, zal de mens, die door de Geest van God wordt geleid, zich direct bij Jezus aansluiten. Daar hij ziet, dat duizenden fatsoenlijke, verstandige mensen – mensen ook met het beste karakter – zich geheel aan Jezus toevertrouwen, zal hij hetzelfde doen, en hebben afgerekend met verder uitstel. Dan is hij een leven begonnen, waard om geleefd te worden, en hij kan verdere vrees aan de kant zetten. Hij kan direct voortgaan met de hogere en betere wijze van leven, die voortspruit uit de liefde tot Jezus, de Zaligmaker. Waarom zou mijn lezer dat niet direct doen? Och, dat hij het deed!

Een Newarkse slager, in New Jersey, ontving van zijn vroegere tehuis, in Duitsland, een brief, die hem ermee in kennis stelde, dat hij door de dood van een verwant erfgenaam was geworden van een aanzienlijk bedrag aan geld. Hij was op dat ogenblik bezig een big uit te benen. Nadat hij de brief had gelezen, wierp hij haastig zijn vuile schootsvel af, en zorgde er verder niet voor, dat er van het varken worst werd gemaakt, maar hij verliet zijn winkel om voorbereidingen te treffen om naar huis te gaan in Duitsland. Neem je hem dat kwalijk, of zou je hebben gewild, dat hij in Newark was gebleven bij zijn hakblok en zijn hakbijl?

Ziehier de uitwerking van het geloof. De slager geloofde wat hem werd meegedeeld en handelde in overeenstemming daarmee. Nog een verstandige kerel ook!

God heeft aan de mens zijn boodschappen gezonden, die hem het goede nieuws van de verlossing bekend maken. Wanneer iemand gelooft, dat dit goede nieuws waar is, dan neemt hij de zegen aan, die hem wordt aangekondigd, en hij haast zich die aan te grijpen. Als hij waarlijk gelooft, zal hij direct Christus aannemen, met al wat Hij heeft te bieden, zich afkeren van zijn tegenwoordige boze wegen, en op reis gaan naar de hemelse Stad, waar de volkomen zegen zal worden genoten. Hij kan niet te spoedig heilig zijn, of te vroeg de wegen van de zonde verlaten. Als een mens werkelijk kon inzien wat zonde is, dan zou hij haar ontvluchten als een dodelijke slang, en zich erin verheugen, dat hij ervan werd bevrijd door Christus Jezus.

Sommigen houden het voor hardvochtigheid, dat er voor hen niets dan verderf zou zijn, als zij niet zullen geloven in Jezus Christus. Maar als je een ogenblik wilt nadenken, zult je zien, dat het rechtvaardig en redelijk is. Ik neem aan, dat er voor een mens geen andere manier is om zijn kracht te behouden dan door te eten. Als je zou zeggen: “Ik wil niet meer eten, ik veracht zo’n dierlijkheid,” dan zou je naar Madeira kunnen gaan, of alle landen bereizen (gesteld, dat je lang genoeg leefde!), maar je zou zeer beslist ondervinden, dat geen klimaat en geen lichaamsbeweging zou baten om je in leven te houden, als je voedsel weigerde. Zou je dan klagen: “Het is een hardvochtige zaak, dat ik moet sterven, omdat ik niet in eten geloof?” Als je zo dwaas bent om niet te eten, is het niet onrechtvaardig, dat je moet sterven.

Precies zo is het met het geloof. “Geloof, en je zult zalig worden.” Als je niet wilt geloven, is het geen hardvochtige zaak, dat je verloren moet gaan. Het zou wèl vreemd zijn, als dat niet het geval zou zijn.

Een man, die dorst heeft, staat voor een fontein. “Nee,” zegt hij, “ik wil nooit een druppel vocht aanraken, zolang ik leef. Kan ik mijn dorst niet lessen op mijn eigen manier?” Wij zeggen hem: Nee! Hij moet drinken of sterven. Hij zegt: “Ik wil nooit drinken, maar het is een hardvochtige zaak, dat ik daarom moet sterven. Het is geestdrijverij en wreedheid mij dit te zeggen.”

Hij heeft ongelijk. Zijn dorst is het onvermijdelijk gevolg van de verwaarlozing van een natuurwet. Ook je moet geloven of sterven. Waarom weigert je dan het gebod te gehoorzamen? Drink, man, drink! Neem Christus aan, en leef! Dat is de weg der zaligheid, en om in te gaan, moet je op Christus vertrouwen. Er ligt echter niets hardvochtigs in het feit, dat je moet verloren gaan, als je niet op de Zaligmaker wilt vertrouwen.

Hier is een man op zee; hij heeft een zeekaart, en die kaart, als zij goed wordt bestudeerd, zal hem met behulp van het kompas, naar het doel van zijn reis voeren. De poolster schittert tussen de wolkenspleten, en ook die zal hem helpen.

“Nee,” zegt hij, “ik wil niets te maken hebben met je sterren; ik geloof niet in de Noordpool. Ik zal niet letten op dat kleine ding in de doos; de ene naald is even goed als de andere naald. Ik hecht geen geloof aan je zeekaart, en ik wil er niets mee te maken hebben. De stuurmanskunst is maar een hoop onzin, door de mensen in elkaar gezet met de bedoeling om er geld uit te slaan, en ik wil daardoor niet worden beetgenomen.” De man bereikt de haven nooit, en hij zegt, dat het een zeer hardvochtige zaak is – een zeer hardvochtige zaak.

Ik denk er niet zo over. Sommigen zullen zeggen: “Ik zet me er niet toe om de Schriften te lezen; ik zal niet luisteren naar je gepraat over Jezus; ik geloof niet in zulke dingen.” Dan zegt Jezus: “Wie niet gelooft, zal worden veroordeeld.” “Dat is zeer hardvochtig,” zeg je. Maar zo is het niet. Het is niet hardvochtiger dan het feit, dat je, als je het kompas en de poolster verwerpt, je haven niet zult bereiken. Daar is niets aan te doen; dit moet zo zijn. Je zegt, dat je niets te maken wilt hebben met Jezus en Zijn bloed, en je veracht alle godsdienst. Je zult ondervinden, dat het moeilijk is te lachen om deze dingen, wanneer je komt te sterven, wanneer het klamme zweet van je voorhoofd moet worden gewist, en je hart bonst in je borst, alsof het eruit wilde springen en van God wegvluchten.

O ziel, dan zult je ondervinden, dat deze zondagen, en deze kerkdiensten, en dit oude Boek iets meer en beter zijn dan je meende, dat zij waren, en je zult je erover verwonderen, dat je zo onnozel bent geweest om de enige ware hulp tot zaligheid te veronachtzamen. Bovenal, welk een ellende zal het zijn, dat je Christus hebt veronachtzaamd, de Poolster, die alleen de zeeman kan leiden naar de haven van de rust. Waar woont je?

Je woont misschien aan de andere zijde van de rivier, en je moet een brug oversteken voor je thuis kunt komen. Je bent zo dom geweest om het denkbeeld te koesteren, dat je niet gelooft in bruggen, noch in boten, noch in het bestaan van zoiets als water. Je zegt: “Ik ben niet van plan over een van je bruggen te gaan, en ik zal in geen van je boten gaan. Ik geloof niet, dat er een rivier is of dat er zo’n stof bestaat als water.” Je gaat naar huis, en je komt spoedig bij de oude brug, maar je wilt die niet oversteken. Ginds ligt een boot, maar je bent vastbesloten er niet in te gaan. Daar is de rivier, en je besluit, dat je die niet op de gebruikelijke manier wilt oversteken. En toch denk je, dat het zeer hardvochtig is, dat je niet thuis kunt komen. Ongetwijfeld heeft iets je verstandelijke vermogens gekrenkt, want je zou het niet zo hardvochtig achten, als je bij je zinnen was. Als iemand niet wil doen wat nodig is tot een bepaald doel, hoe kan hij dan verwachten dat doel te bereiken?

Je hebt vergif ingenomen en de dokter geeft je een tegengif, en zegt: “Neem het snel in, anders zult je sterven, maar als je het snel inneemt, wil ik garanderen, dat het vergif zal worden geneutraliseerd.”

Maar je zegt: “Nee, dokter, ik geloof niet in tegengiffen. Laat alles zijn eigen weg gaan, laat ieder op zijn eigen benen staan; ik wil niets te maken hebben met je geneesmiddel. Bovendien geloof ik niet, dat er enig middel bestaat tegen het vergif, dat ik heb ingenomen. En wat meer is, ik bekommer me er niet om, of het er is of niet.” “Welnu meneer, dat zult u sterven. En wanneer de lijkschouwing over je lichaam is gehouden, zal de uitspraak zijn: ‘zijn verdiende loon!’ Zo zal het ook met u zijn, als ge, na het Evangelie van Jezus Christus te hebben gehoord, zegt: “Ik ben een veel te geavanceerd man, om ook maar iets van doen te hebben met die ouderwetse opvatting van plaatsbekleding. Ik zal geen aandacht schenken aan de praat van de prediker over een offer en bloedstorting.” Dan zal, wanneer je verloren gaat, de uitspraak, gedaan door je eigen geweten, dat tenslotte door de Koning wordt onderzocht, aldus luiden: “Zelfmoord, hij heeft zijn eigen ziel verdorven. ’’ Zo zegt het oude Boek: “O Israël, gij hebt uzelf verdorven!” Lezer, ik smeek u, doe dat niet.

Vrienden, als je dan nu bent begonnen op de Heere te vertrouwen, vertrouw dan op Hem geheel en al. Laat je geloof het meest werkelijke en praktische zijn in heel je leven. Vertrouw op de Heere niet louter met een gevoel voor een paar grote, geestelijke dingen, maar vertrouw op Hem in alles, voor altijd, zowel voor tijd als eeuwigheid, voor lichaam en ziel. Zie, hoe de Heere de wereld ophangt aan niets dan Zijn eigen woord! Zij heeft noch steun noch stut. Gindse grote hemelboog blijft staan zonder een steunpilaar of een houten middelpunt. De Heere kan en wil elke last dragen, die het geloof Hem ooit kan opleggen. De grootste moeilijkheden zijn licht voor Zijn macht en de donkerste verborgenheden zijn duidelijk voor Zijn wijsheid. Vertrouw op God geheel en al. Leun, en leun sterk, ja, kun met geheel je gewicht, en met elk ander gewicht op de machtige God van Jakob.

De toekomst kun je veilig overlaten aan de Heere, die eeuwig leeft en nooit verandert. Het verleden ligt thans in de hand van je Zaligmaker, en je zult er nooit om worden veroordeeld, wat het ook geweest mag zijn, want de Heere heeft al je ongerechtigheden in het midden van de zee geworpen. Geloof op dit moment in je huidige voorrechten. Je bent verlost. Als je gelooft in de Heere Jezus, bent je overgegaan van de dood in het leven, en je bent verlost. In de vroegere dagen van de slavernij bracht een dame haar zwarte slavin mee aan boord van een Engels schip, en zei lachend tegen de kapitein: “Ik veronderstel, dat als ik en tante Chloe naar Engeland zouden gaan, zij dan vrij zou zijn.”

“Mevrouw,” zei de kapitein, “zij is nu al vrij. Op het ogenblik, dat zij aan boord kwam van een Engels vaartuig, was zij vrij.”

Toen de negervrouw dit wist, verliet zij het schip niet meer – zij dacht er niet aan. Het was niet de hoop op vrijheid, die haar moedig maakte, maar het feit van de vrijheid. Zo hóóp je ook nu niet slechts op het eeuwige leven, maar “wie in Hem gelooft, hééft eeuwig leven.” Aanvaard dit als een feit, geopenbaard in het heilig Woord, en begin in overeenstemming daarmee je daarin te verheugen. Redeneer er niet over en trek het niet in twijfel. Geloof het en spring op van vreugde.

Ik zou graag willen, dat mijn lezer door te geloven in de Heere Jezus, geloofde in de eeuwige zaligheid. Wees niet tevreden met de opvatting, dat je een nieuwe geboorte kunt ontvangen, die zal afsterven; een hemels leven, dat zal eindigen; een vergeving, die zal worden herroepen. De Heere Jezus geeft Zijn schapen een eeuwig leven, en rust niet, voordat je het bezit. Welnu, als het eeuwig is, hoe kan het dan afsterven? Word dan volkomen zalig, voor eeuwig. Er is “een levend en onvergankelijk zaad, dat leeft en blijft voor eeuwig.” Word niet van de wijs gebracht door een verandering van voorbijgaande aard, een soort genade, die alleen zal bloeien om te verwelken. Je vertrekt nu met de trein van de genade – neem een kaartje voor de gehele reis. Ik heb niet de opdracht om een zaligheid van tijdelijke duur te prediken. Het Evangelie, dat mij bevolen wordt je voor te houden, is: “Wie geloofd zal hebben en gedoopt zal zijn, zal zalig worden.” Hij zal worden verlost van de zonde, van een terugvallen in de zonde, van een afwijken naar de brede weg. Moge de Heilige Geest je ertoe brengen niets minder te geloven dan dat.

“Bedoelt u,” zegt iemand, “dat ik moet geloven, als ik eenmaal op Christus vertrouw, dat ik zal zalig worden, welke zonde ik ook wil bedrijven?”

Ik heb nooit ook maar iets van dien aard gezegd. Ik heb de ware verlossing beschreven als een volkomen hartsverandering van zo’n radicale aard, dat zij al je smaak en begeerten verandert. En ik zeg, dat als er in je zo’n verandering door de Heilige Geest is gewrocht, deze blijvend zal zijn, want het werk van de Heere is niet als het goedkope werk van de huidige dag, dat spoedig in stukken valt. Vertrouw je toe aan de Heere, opdat Hij je moge vasthouden, hoelang je ook mag leven, en hoezeer je ook zult worden verzocht. En: “u geschiede naar je geloof.” Geloof in Jezus voor een eeuwig leven.

Och, dat je ook op de Heere Jezus mocht vertrouwen aangaande het lijden van deze tegenwoordige tijd! In de wereld zult gij verdrukking hebben. Leer te weten door het geloof, dat alle dingen medewerken ten goede, en onderwerp je dan aan de wil van de Heere.

Let eens op het schaap, wanneer het wordt geschoren. Als het volkomen stil ligt, zal de schaar het niet bezeren; als het tegenstribbelt, of zich zelfs maar terugtrekt, is het mogelijk, dat het wordt gestoken. Onderwerp je onder de hand van God, en het leed zal zijn scherpte verliezen. Eigenzinnigheid en murmureren veroorzaakt ons honderdmaal meer smart dan onze tegenspoed op zichzelf. Geloof dan in je Heere, opdat je er zeker van bent, dat zijn wil veel beter moet zijn dan de uwe, en onderwerp je daarom er niet alleen aan, maar verheug je er zelfs in.

Vertrouw op de Heere Jezus op het punt van de heiligmaking. Bepaalde vrienden schijnen te denken, dat de Heere Jezus hen niet volkomen kan heiligen, naar geest, ziel en lichaam. Vandaar, dat zij vrijwillig ruimte geven aan bepaalde zonden, met de bewering, dat er toch niets tegen te doen is, maar dat ze, zolang zij leven, in die bijzondere vorm aan de duivel schatting moeten betalen. Buig niet lafhartig je hals in slavernij onder enige zonde, maar strijd krachtig voor de vrijheid. Of het nu toorn, of ongeloof, of traagheid of enige andere vorm van ongerechtigheid is – wij kunnen door de genade van God de Kanaaniet uitdrijven, en wat meer is, wij moeten hem uitdrijven. Geen deugd is onmogelijk voor hem, die in Jezus gelooft, en geen zonde behoeft over hem de overwinning te behalen. Inderdaad, er staat geschreven: “De zonde zal over u geen heerschappij hebben, want gij zijt niet onder de wet, maar onder de genade.” Geloof in een hoge mate van vreugde in de Heere, en in gelijkheid aan Jezus, en in vooruitgang om deze kostbare dingen ten volle te bezitten. Want als je gelooft, dan zal van je gelden: “Alle dingen zijn mogelijk degene, die gelooft”. En hij, die de voornaamste van de zondaren is, staat misschien toch geen streep achter bij de grootste van de heiligen.

Bedenk dikwijls over de vreugde van de hemel. Dat is een machtig geloof, en toch is het niet meer dan wij behoren te bezitten. Binnen zeer korte tijd zal de mens, die in de Heere Jezus gelooft, bij Hem zijn, waar Hij is. Dit hoofd zal een kroon dragen; deze ogen zullen de Koning zien in Zijn schoonheid; deze oren zullen Zijn dierbare stem horen; deze ziel zal in de heerlijkheid zijn. En dit armzalige lichaam zal worden opgewekt uit de dood en in onverderfelijkheid met de volmaakte ziel worden verenigd. Heerlijkheid, heerlijkheid, heerlijkheid! En dan zó nabij, zó zeker. Laten wij direct de muziek repeteren en bij voorbaat de gelukzaligheid genieten.

Maar iemand zegt: “Wij zijn daar nog niet.” Nee, maar het geloof vervult ons met verrukking bij het zalig vooruitzicht, en intussen ondersteunt het ons onderweg.

Lezer, ik verlang ernaar, dat je een krachtig geloof mag hebben in de Heere alleen. Ik zou graag willen, dat je geheel op de rots ging staan, en geen voet meer op het zand zet. Vertrouw op God in alle dingen in dit vergankelijk leven. En vertrouw op Hem alleen. Dit is de weg naar het leven. Ik weet het bij ondervinding. De arm van God alleen is ruim voldoende om op te leunen.

Ik wil je iets meedelen uit de ervaring van een arbeider, die ik heb gekend. Hij vreesde God boven velen, en was grondig onderwezen door de Geest. De man was bedreven in het onderhouden van heggen en in het graven van sloten. Maar nog krachtiger in een eenvoudig vertrouwen. Hier is een voorbeeld van de manier, waarop hij het geloof beschreef. “Het was een strenge winter, en ik had geen werk, en geen brood in huis. De kinderen schreiden. De sneeuw lag hoog, en mijn weg was donker. Mijn oude baas zei tegen me, dat ik wat hout mocht hebben, als ik het nodig had. Ik dacht, dat een beetje vuur de arme kinderen zou verwarmen, en ik ging erop uit met mijn hakmes om wat brandstof te halen. Ik stond bij een sloot vol met sneeuw, die zich daarin vele voeten diep had opgehoopt – ik wist werkelijk niet hoe diep. Terwijl ik een slag deed naar een beetje hout, glipte mijn kapmes uit mijn hand, en viel regelrecht naar beneden in de sneeuw. Ik kon niet verwachten, dat ik het daarin terug kon vinden. Terwijl ik daar stond zonder voedsel, zonder vuur, en het kapmes weg, scheen iets tot mij te zeggen: ‘Will Richardson, kun je nu op God vertrouwen?’ en mijn gehele ziel zei: ‘Dat kan ik’.

Dit is waar geloof – het geloof, dat in God gelooft, wanneer alle uiterlijke verschijnselen erop duiden, dat Hij liegt. Het geloof, dat gelukkig is met God alleen, wanneer alle vrienden je de rug toekeren.

Beste lezer, mocht u en ik dit kostbaar geloof bezitten, dit werkelijke geloof, dit Godverheerlijkend geloof. De waarheid van God verdient het; Zijn liefde maakt er aanspraak op; Zijn getrouwheid dwingt het af. Gelukkig is hij, die het bezit! Hij is de man, aan wie de Heere zijn liefde betoont, en de wereld zal dat weten, voordat alles voleindigd is.

Tenslotte is het allerbeste geloof een geloof voor elke dag. Het geloof, dat zich bezig houdt met brood en water, jassen en kousen, kinderen en vee, huishuur en het weer. De uiterst verfijnde banketbakkersgodsdienst, die alleen op zondagen geldig is, en in salonsamenkomsten en – Bijbellezingen, zal nooit een ziel in de hemel brengen, voordat het leven één lange conferentie wordt, en er zeven sabatten zijn in een week. Het geloof is juist op zijn best, wanneer het gedurende vele jaren, maand na maand, voortploetert, vertrouwend op de Heere voor de zieke echtgenoot, de verzwakte dochter, de achteruitgaande zaak, de onbekeerde vriend, en dergelijke dingen. Het geloof helpt ons ook de wereld te gebruiken als niet misbruikende. Het is nuttig bij zwaar werk en bij de dagelijkse plicht. Het is geen engelachtige zaak voor hemelen en sterren, maar genade voor een mens, thuis, in keukens en werkplaatsen. Het is een soort ‘manusje van alles’, en het is thuis in alle soorten van arbeid, en in elke maatschappelijke stand. Het is een genade voor elke dag, het gehele jaar door. Een heilig vertrouwen op God is nooit zonder werk. De waar van het geloof wordt aan het hemelhof zó gewaardeerd, dat het altijd een of ander fijn werkstuk op de wagen of in de oven heeft.

De mensen verbeelden zich, dat helden alleen bij bijzondere gelegenheden worden verwekt, maar in werkelijkheid zijn de dapperste helden eenvoudig, en zij gaan vaker schuil in de verborgenheid dan dat zij, opgemerkt in het openbaar, op een platform worden geplaatst. Het vertrouwen op de levende God is het metaal, waaruit heldhaftigheid wordt gemunt. Volharding in weldoen is één van de akkers, waarop het geloof geen bloemen, maar de tarwe van zijn oogst voortbrengt. Voortploeteren in zwaar werk, een gezin grootbrengen van een paar shillingen in de week, aanhoudend pijn verdragen met geduld, enzovoort – dat zijn de dappere heldendaden, waardoor God wordt verheerlijkt, door de gelederen van Zijn gelovig volk.

Lezer, u en ik zullen hierin éénsgeestes zijn: wij willen er niet naar smachten om groot te zijn, maar wij willen begeren goed te zijn. Daartoe willen wij ons verlaten op de Heere, onze God, van wie wij zijn, en die wij dienen. Wij willen Hem vragen, ons geheel heilig te maken elke dag van de week. Wij willen tot onze God bidden, zowel met het oog op onze dagelijkse bezigheden, als op de zaligheid van onze ziel. Wij willen even goed op Hem vertrouwen met betrekking op onze boerderij, en onze knolrapen, en onze koeien, als met het oog op onze geestelijke voorrechten en onze hoop op de hemel. De Heere Heere is de God van ons huis. Jezus is onze Broeder, geboren voor tegenspoed, en de Heilige Geest is onze Trooster in elk uur van beproeving. Wij hebben geen ongenaakbare God. Hij hoort, Hij heeft medelijden, Hij helpt. Laten wij op Hem vertrouwen zonder onderbreking, zonder twijfel, zonder aarzeling.

Het leven van het geloof is een leven binnen de enge poort van God. Als wij tot nu toe bevend hebben buiten gestaan in de wijde wereld van ongeloof, moge de Heilige Geest ons dan nu ertoe in staat stellen de grote, beslissende stap te doen, en te zeggen, eens en voor altijd: “Heere, ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.”