Als ik lees over enkele heiligen die alles opgeven wat ze hebben, de zee oversteken, doordringen in barbaarse gebieden, hun comfortabele leven opofferen en dagelijks leven op de rand van de dood, te midden van koorts en wilde beesten en alles geven om Christus te eren, schaam ik me volkomen. Wat zijn wij, mijn broeders en zusters! Waarmee zullen we onszelf vergelijken? Zulke mannen en vrouwen zijn als reuzen ongeacht hun leeftijd, terwijl wij onze oneerbare hoofden moeten verbergen voor schaamte over onze geestelijke tekortkomingen. De liefde van Christus voor ons is als die oude oven die zeven keer warmer werd verhit, terwijl onze liefde voor Hem is als een eenzame vonk, waarvan wij ons dikwijls moeten afvragen of hij nog brand. Moge de Heilige Geest dit veranderen en ons nog geven om te gloeien en te branden met heilig vuur, zoals de braamstruik op Horeb die gloeide van Goddelijkheid.
