Spurgeon werd geboren op 19 juni 1834 te Kelvedon in Essex. Het gezin waarin Spurgeon werd geboren, bestond uit zeventien kinderen, van wie er negen vroeg zijn overleden. Charles en James waren de enige jongens en beiden werden zij later predikant. Vader John Spurgeon, was eveneens predikant. Hij diende een kleine congregationalistische gemeente. Op de foto ziet u Spurgeons’ geboortehuis.
Het was op 6 Januari in het jaar 1850, het sneeuwde die ochtend. De vijftienjarige Charles Haddon Spurgeon liep een kleine methodistenkapel in zijn geboorteplaats in Engeland binnen. Hij hoorde een toespraak over Jesaja 45:22. De woorden ‘Wend u tot Mij, word behouden’ waren het middel tot zijn bekering tot Christus. Hij sprong op van vreugde. Zijn hart jubelde het uit: vergeving van zonde, vrede met God door het bloed des kruises. De bekende Londense prediker Charles Haddon Spurgeon was 16 jaar oud, toen hij voor het eerst een gelovig oog mocht slaan op de dierbare Heere Jezus Christus. Hij raakte zijn last van zonden en schuld kwijt, hij was verlost, God had hem welgedaan. “Ik kan getuigen dat de blijdschap van die dag onmogelijk kan worden beschreven”, zo schreef hij later. “Ik zou hebben kunnen huppelen; ik zou hebben kunnen dansen; er bestaat geen enkele uitdrukking waarmee de blijdschap van mijn geest op die dag zou kunnen worden weergegeven.” Op de foto ziet u de kerk waar Charles verlossing vond voor zijn ziel.
Op 4 April 1850 werd Spurgeon toegelaten als lid van de kerk in Newmarket. Spurgeon schrijft hierover in een brief aan zijn vader: Mijn beste vader, u zult wel blij zijn om te horen, dat ik de vorige Donderdagavond, als lid in de kerk ben toegelaten. Och, dat ik voortaan toch meer tot de glorie van Hem mag leven, door Wie ik verzekerd ben van mijn eeuwige verlossing. Vanwege mijn gewetensbezwaar over de doop, heb ik niet aan de tafel van de Heere gezeten en kan ik dat volgens mijn geweten ook niet doen totdat ik gedoopt ben.
Op 3 mei 1850, liep Spurgeon acht mijl van New Market naar de rivier de Lark. De rivier scheidt Suffolk van Cambridgeshire. Daar werd hij gedoopt, samen met twee jonge dames. Op de dag van Spurgeon’s doop was het koud en winderig. Een van de helpers had een turfvuur aangestoken zodat men zich kon opwarmen. Spurgeon beschrijft de plechtigheid als volgt: Een snerpende windvlaag streek langs de rivier, toen mijn beurt kwam om den stroom te doorwaden, maar nadat ik enkele passen afgelegd had en de personen in de veerschuit, in boten en op de oevers opgemerkt had, voelde ik mij alsof de hele hemel, aarde en hel op mij mocht neerzien, want ik schaamde mij niet op die plaats en in dat uur te belijden dat ik een volger van het Lam was. Mijn verlegenheid was geweken, nauwelijks heb ik haar na die tijd meer gekend. Duizend vrezen verloor ik daar in de rivier de Lark, en ik ondervond dat: ‘in het houden van Zijne geboden is grote loon. Op het plaatje ziet u de rivier de Lark waar Spurgeon werd gedoopt.
In 1851, nog voordat Spurgeon predikant was van de grootste kerk in Londen, voorzitter van het Pastors College, oprichter van een weeshuis en tientallen andere liefdadigheidsinstellingen, nog voordat zijn boeken werden gelezen door mensen van over de hele wereld, predikte CH Spurgeon in een kleine baptistenkerk in het dorp Waterbeach, ongeveer vijf mijl buiten Cambridge. Op dat moment hadden maar weinigen kunnen voorspellen wat er zou komen. En toch gebruikte God zijn trouwe bediening om dat dorp in zijn korte tijd daar te veranderen. Toen Spurgeon arriveerde, was Waterbeach berucht om zijn illegale drank, wat resulteerde in ongebreidelde dronkenschap. Linkerfoto, toen – Rechterfoto, nu.
In 1853, tijdens zijn bediening als predikant van de kleine Baptistenkerk in Waterbeach, Cambridgeshire, werd Spurgeon’s eerste literaire werkje gepubliceerd. Het was een Evangelieboekje dat in 1853 werd geschreven. Spurgeon zei ooit eens: Als we nog nooit iets voor Christus hebben gedaan, laten we dan nu beginnen iets te doen. Verspreiding van Evangelie traktaten is het eerste wat we moeten doen.
In December van het jaar 1853, predikte Spurgeon, die toen negentien jaar oud was, in de New Park Street Chapel. Hij predikte er op uitnodiging die hem tot zijn verbazing wegriep van zijn liefhebbende gemeente in Waterbeach, om op deze Londense preekstoel te preken. De opkomst was slechts een handjevol. De kapel leek erg somber en groot voor de prediker. Maar hij richtte zich op zijn Heere en God en bracht zijn boodschap uit Jakobus 1:17 over. Op de eerste avond was de opkomst al veel groter dan die ochtend, waardoor de plaats er een stuk vrolijker uit zag; de tekst van zijn prediking was: “En zij zullen zonder schuld voor de troon van God staan”. Op de foto ziet u de New Park Street Chapel.
Op 25 Januari 1854 werd Spurgeon uitgenodigd om op proef zes maanden voor de gemeente te preken. De zes maanden proeftijd zijn nooit vervuld, want dat was niet nodig. De kerk was stampvol, de gebedsbijeenkomsten waren vol kracht, en er werden mensen tot bekering gebracht. Een verzoek om een speciale bijeenkomst, ondertekend door vijftig mannelijke leden, wordt op 12 april naar de diakenen gestuurd en volgens het kerkboek wordt op 19 april unaniem besloten: “dat wij onze broeder, de eerwaarde CH Spurgeon, een zeer hartelijke uitnodiging aanbieden om onmiddellijk predikant van deze kerk te worden, en we bidden dat het resultaat van zijn diensten Gods eigen werk mag zijn met een uitstorting van de Heilige Geest en een opwekking van godsdienst in ons midden; zodat het vruchtbaar kan zijn bij de bekering van zondaars en bij de opbouw van degenen die geloven”. Spurgeon heeft dit beroep aangenomen.
Binnen een paar maanden na de komst van Spurgeon in Park Street, maakte zijn bekwaamheid als prediker hem beroemd. In Januari van het jaar 1855 werden zijn eerste preken in de “New Park Street Pulpit” gepubliceerd. De preken van Spurgeon werden wekelijks in gedrukte vorm gepubliceerd en hadden een hoge oplage. Bij zijn dood in 1892 had hij bijna 3600 preken gepredikt en 49 delen van commentaren, spreuken, anekdotes, illustraties en devoties gepubliceerd.
Geen kapel leek groot genoeg om de mensen onderdak te bieden die Spurgeon wilden horen. Exeter Hall kon wel vijf duizend mensen ontvangen, Spurgeon zag deze ruimte wel zitten. Het was vooral gebouwd om speciale evangelische bijeenkomsten te houden. Verschillende vrienden stelden voor om het mogelijk te gebruiken voor zijn kerkdiensten. De eigenaars verhuurde de zaal voor specifieke religieuze conferenties, maar het was ongehoord om hem te verhuren voor een regelmatige reeks van religieuze erediensten door een confessionele kerk. Toch, zo argumenteerde Spurgeon, is dit de plaats bij uitstek. Spurgeon preekte in Februari van het jaar 1855 voor de eerste keer in Exeter Hall.
In 1854 werd de heer W T Medhurst, de eerste student, door de heer Spurgeon naar Crayford gestuurd om te studeren onder leiding van de heer Hoskins, die dus als eerste docent van het Pastor’s College kan worden beschouwd. De volgende dominee, E T Gibson, assisteerde Spurgeon bij de productie van “A Treasury of David”. Foto uit 1888 – W T Medhurst rechts vooraan. C H Spurgeon middenvoor links
De lucht was koud en vochtig in Londen op 8 januari 1856. Het weer verhinderde echter niet dat de menigte de straten opging, de wegen blokkeerde en het gebouw van de New Park Street Chapel binnenstroomde. Meer dan 2.000 mensen werden van het overvolle gebouw afgewend en namen vervolgens hun plaats in met de rest van de menigte die de straten vulde om zo dicht mogelijk bij de kapel te staan. De mensen waren verzameld in de hoop een glimp op te vangen van het inmiddels beroemde Londense echtpaar. Hoewel de wolken laag hingen en het koud was, was die zaterdag in januari een dag van grote vreugde, want het was de huwelijksdag van Charles Spurgeon en Susannah Thompson.
Het Pastors College is door Spurgeon opgericht en in 1857 geopend, het college leidde predikanten op. Spurgeon sprak over zijn College als zijn “eerstgeborene en meest geliefde”. “Dit is mijn levenswerk, waartoe ik geloof dat God mij geroepen heeft,” zei hij eens, “en daarom moet ik dit doen. Ik ben geroepen om zelf het evangelie te prediken en anderen op te leiden om het te doen, het is mijn levenswerk en doel”. Spurgeon introduceerde een nieuwe directheid in de prediking, en gaf dat door aan zijn studenten. Hij leerde hen om duidelijk te spreken en te verwoorden. Aanvankelijk kwamen enkele studenten — geestelijke kinderen van Spurgeon — bij hem aan huis om les te ontvangen in bijbelstudie, praktische theologie en homiletiek. Nadat the Tabernacle in gebruik was genomen, werden de colleges in de daarbij behorende benedenzalen gegeven. Intussen was het aantal studenten opgelopen tot enige tientallen en werd er les gegeven door vier docenten. Kenmerkend voor Spurgeons opstelling tegenover de doop is het feit dat hij een voorstander van de kinderdoop aanstelde tot rector van het College. Het doel van de opleiding noemt Spurgeon: „De eer en verheerlijking van God door de prediking van het Evangelie”. Lieden die hem verweten, dat hij een dominees-fabriek gebouwd had, wierp hij tegen: “Het denkbeeld is niet bij ons opgekomen dat wij predikers zouden maken; wij begeerden slechts hen te helpen die door God reeds geroepen waren. Daarom hebben wij als grondslag de voorwaarde gesteld dat iemand reeds ongeveer twee jaren als prediker gearbeid moet hebben met enigerlei zegel op zijn dienstwerk, voordat hij bij ons toegelaten kan worden… Wij verlangen geen mannen die door onze professoren tot geleerden gemaakt worden, maar mannen die door de Heere verordineerd zijn om prediker te zijn”. Op de foto ziet u de vier docenten van het Pastor College.
In Juni 1856 word er een committee gevormd voor de bouw van een nieuwe kerk.
Spurgeon en Suzannah’s enige kinderen, de tweelingzonen Thomas en Charles, werden geboren op 20 september 1856. Nadat Charles Spurgeon in 1892 stierf, keerde zijn zoon Thomas uit Nieuw-Zeeland terug naar Engeland en diende hij 15 jaar lang als predikant van het Metropolitan Tabernacle in Londen.
De eerste dienst in de Music Hall werd belegd op 19 oktober 1856. Deze dag zou de rest van het leven van de prins der predikers bestempelen… Buiten het geheel gevulde gebouw wachtten nog eens tienduizend „begerigen naar het Woord” en „gierigen naar iets nieuws”. Dit overtrof de stoutste verwachtingen! Vanwege het grote aantal aanwezigen begon Charles Spurgeon de dienst ongeveer tien minuten eerder. Tijdens het grote gebed, toen de gemeente “zich met hart en ziel voor Gods troon bevond, ver weg van de aarde, in zichzelf gekeerd, neergebogen aan de voeten Gods… brak met de snelheid van de bliksem en de woede van een orkaan het duivels komplot los”. Plotseling werd er , Brand!”, De galerij stort in!” geschreeuwd. Honderden stormden als één man naar de uitgang. Anderen wierpen zich van de balustrades of stortten zich van de trappen. De gevolgen waren desastreus; zeven personen verloren het leven, terwijl er achtentwintig ernstig gewond naar het ziekenhuis werden gebracht. Van brand of instorting bleek echter geen sprake… oproerkraaiers, relschoppers en handlangers van de vader der Ieugenen hadden dit heilloze alarm gegeven! De vorst der duisternis scheen overwinnaar te zijn op meerdere fronten; Spurgeon, de eikeboom der gerechtigheid, was geveld. Mentaal gebroken. Psychisch geknakt. De wereldlijke en kerkelijke pers werd aangevuurd om roddel en laster kerk en wereld rond te bazuinen. Kerk en wereld; één in gedrukte leugen! Zwaar ging Spurgeon gebukt onder deze aanvallen. Zijn vrouw, Susannah Thompson, met wie hij sinds 1856 gehuwd was, schreef: „…Wat een smartelijke beproeving zijn die smaadschriften en die lasteringen voor mij geweest… Mijn hart was vervuld van droefheid over hem en van verontwaardiging jegens zijn lasteraars!” Als remedie tegen satans giftige pijlen hing Susannah deze tekst in hun slaapkamer: Zalig zijt gij, als u de mensen smaden en vervolgen en liegende alle kwaad tegen u spreken om Mijnentwil. Verblijdt u en verheugt u, want uw loon is groot in de hemelen; want alzo hebben zij vervolgd de profeten, die voor u geweest zijn” (Matth. 5 : 11, 12).
23 November 1856, twee weken na de ramp was Spurgeon voldoende hersteld om het Woord Gods weer te bedienen. In het vervolg zou de Music Hall voorzichtigheidshalve slechts ”s morgens gebruikt worden. Vol ootmoed en dankbaarheid werd de Naam des Heeren aangeroepen: „Geloofd zij Uw Naam! Geloofd zij Uw Naam! Uw dienstknecht vreesde dat hij nooit meer in staat zou zijn om voor de gemeente op te treden, maar Gij hebt hem uit de vurige oven gehaald en zelfs de reuk van het vuur is niet aan hem geweest. Gij hebt bovendien aan Uw dienstknecht nieuwe krachten verleend en hij verlangt thans de grote beloften van vrije genade, die het Evangelie bevat, te bevestigen… O Heere, wij danken U zelfs voor al de laster en smaad, waarmee Gij de vijand toegelaten hebt ons te eren. Wij bidden U, dat Gij er ons voor bewaart dat wij hun ooit werkelijk oorzaak geven om Uw heilige Naam te lasteren…” Satan die er op belust was om Gods werk te vernietigen, moest toezien hoe het aantal hoorders wekelijks toenam, de roddel ten spijt. De lastercampagnes hadden een averechtse uitwerking. Later kon Surgeon getuigen: „Ik ben ervan overtuigd dat God met ons was toen wij voor het eerst naar de Music Hall gingen. Maar ook satan ging met ons mee, maar hij vluchtte voor ons aangezicht… De ontzettende ramp, waarvan de indruk nooit uit mijn geweten gewist kan worden, werd door de leiding van Gods voorzienigheid één der wonderlijkste middelen om deze godsdienstoefeningen onder de aandacht van het publiek te brengen en ik twijfel niet of deze ramp — hoe vreselijk ze ook geweest is — was de moeder van een menigte van zegeningen…!” Enkelen hadden kwaad tegen hem gedacht: och God heeft dat ten goede gedacht; opdat Hij deed gelijk het ten dezen dagen is, om een groot volk in het leven te houden (Gen. 50 : 20).
Vermeldenswaardig in meer dan één opzicht, is het feit dat Charles Spurgeon ook het Woord bediend heeft in Chrystal Palace, waarbij 23.654 (!) personen aanwezig waren. Dit was op 7 oktober 1857 tijdens een nationale boete-en bededag. De politieke en economische situatie was verre van kristalhelder. Donkere wolken pakten zich dreigend samen boven Engeland. Het best kunnen we Charles Spurgeon zelf aan het woord laten: „… Bij proclamatie was er een vastendag afgezonderd ter verootmoediging en gebed “ten einde vergeving te ontvangen van onze zonden en Zijn zegen af te smeken voor herstel in Indië… Men was overeengekomen dat ik er de kansel van Surrey Gardens zou gebruiken. Een paar dagen tevoren ging ik er heen om te zien waar hij geplaatst zou worden en om te horen hoe ver mijn stem zou reiken, riep ik met luide stem: “Zie het Lam Gods dat de zonde der wereld wegneemt!”. Een werkman op één van de galerijen die niet wist wat men beneden deed, hoorde die woorden en ze kwamen als een boodschap uit de hemel tot zijn ziel. Hij werd overtuigd van zonde… en na een tijd van geestelijke verwarring kreeg hij vrede en leven door te zien op het Lam Gods!”
Dit werk werd voor het eerst gepubliceerd in wekelijkse uitgaven over een periode van twintig jaar in het tijdschrift van de Londense Metropolitan Tabernacle, The Sword and the Trowel. Spurgeon voltooide gedeeltes werden deel voor deel uitgegeven, totdat het zevende en laatste deel werd uitgegeven in 1885. Binnen een tiental jaren waren er meer dan 120.000 sets verkocht. De Treasury of David is een voortreffelijke literaire prestatie. Eric Hayden, voorganger van de Metropolitan Tabernacle noemt dit werk “Spurgeon’s magnum opus.” Spurgeon’s vrouw zei dat als Spurgeon verder nooit een ander werk had geschreven, dit een blijvend literair gedenkteken zou zijn geweest. Het werk wordt vandaag de dag nog steeds gedrukt in verschillende edities.
De huidige locatie werd aangekocht voor het nieuwe gebouw de Metropolitan Tabernakel, deels vanwege de prominente ligging en deels omdat men dacht dat het de plaats was waar de martelaren uit het Zuiden werden verbrand. Om deze reden draagt de funderingssteen van de Tabernacle de woorden: Het bloed van de martelaren is het zaad van de kerk. Tijdens de eerste-steenlegging op 16 Augustus 1859, zette Spurgeon uiteen welke leer hij in dit nieuwe Godshuis hoopte te verkondigen: „Wij geloven in de vijf grote punten van het calvinisme, maar wij beschouwen die niet als van weerhaken voorziene pijlen, die we onze mede-christenen tussen de ribben moeten schieten. Wij beschouwen ze als vijf grote lampen die het kruis helpen verlichten; of liever als heldere schitterende uitvloeisels van het heerlijk verbond van onze drieenige God, waardoor de grote leerstelling van Jezus en Die gekruisigd in het licht wordt gesteld. Tegen iedereen, maar vooral tegen alle arminianen, verdedigen wij de zuivere waarheid van het Evangelie. Maar tegelijk moet ik hier de verklaring afleggen, dat ik geen antinomiaan ben. Ik behoor niet tot de sekte van hen die bevreesd zijn om de zondaar tot Christus te nodigen. Ik waarschuw hem, ik nodig hem en ik vermaan hem. Vandaar dat van beide zijden smaad over mij wordt uitgestort. Door sommigen wordt mij inconsequentie ten laste gelegd; alsof iets dat God bevolen heeft een inconsequentie kan zijn; maar toch zal ik daarin roemen ten einde toe…!”
The Tabernacle bood plaats aan vijfduizend personen en bestond uit twee boven elkaar gelegen galerijen, drie consistories (de zgn. „vestries”), een school-catechiseerlokaal met negenhonderd plaatsen en nog verschillende andere ruimten. Op maandagmorgen 18 maart 1861 om 7 uur zijn er meer dan duizend christenen in de nieuwe Tabernacle samengekomen om de toekomst van deze kerk in de handen des Heeren te leggen. Een week daarna wordt de eerste preek gehouden door ds. Spurgeon. Hij handelt over Handelingen 5:42: En zij hielden niet op alle dag in de tempel en bij de huizen te leren en Jezus Christus te verkondigen”. Zijn eerste woorden zijn: Ik wens dat, zolang deze kansel bestaat en zolang hier mensen samenkomen tot aanbidding van God, de inhoud van de prediking in dit huis van gebed de Persoon van JEZUS CHRISTUS zal zijn. Ik schaam me er niet voor mezelf een calvinist te noemen; ik aarzel niet om de naam baptist te dragen; maar als men mij vraagt wat mijn geloofsbelijdenis is, dan antwoord ik: JEZUS CHRITUS”…”
Spurgeon was fel tegen de leer dat de doop van een volwassene of een zuigeling een ziel kan redden. Deze leer werd gevonden in het boek van het Comon Prayer (Gemeenschappelijk Gebed) en werd beoefend door de Kerk van Engeland. Hij waarschuwde dat het idee misleidend was en dat de mensen daardoor naar de hel zouden kunnen gaan. Op Zondag 5 Juni 1864 preekt Spurgeon deze beroemde preek. Spurgeon presenteerde bepaalde feiten die deze leer betwistten. Hij schetste ook de juiste leer van het geloof in Jezus Christus voor de verlossing. Spurgeon riep op tot vurigheid van een John Knox of Maarten Luther om “onze harten tot werkzaamheid op te wekken”. Lees de preek hier.
Het Metropolitan Tabernacle Colportage Association wordt opgericht om christelijke literatuur te verspreiden. Spurgeon was een christelijke ondernemer. Zo werden zijn preken gedrukt en binnen enkele dagen na de oorspronkelijke levering te koop aangeboden. Hij verzamelde mensen (via de Colportage Association) om van huis tot huis in Londen boeken, traktaten en preken te verkopen en weg te geven. Hij zei ooit: “De drukpers is het machtigste middel ter wereld en is te gebruiken voor goed of voor kwaad”. Hij was vastbesloten om het voor het goede te gebruiken. Spurgeon gebruikte het geld van zijn uitgeverijen, waaronder een maandblad – The Sword and Trowel – om zijn pionierswerk op vele andere missionaire, evangelische en welwillende gebieden te ondersteunen. Hij richtte een college op voor de opleiding van predikanten dat we vandaag de dag kennen als Spurgeon’s College. Hij stichtte weeshuizen voor jongens en meisjes die we kennen als Spurgeon’s Child Care. Hij stichtte een gebouw voor hulpbehoevende ouderen en scholen voor arme kinderen.
(24 Maart 21 April) – De zondagsdiensten, die elk door 20.000 personen worden bijgewoond, worden gehouden in de Agricultural Hall, Islington, tijdens de renovatie van de Metropolitan Tabernacle. Tijdens zijn leven heeft Spurgeon naar schatting tot 10 miljoen mensen gepredikt. Het thema voor Spurgeon’s zondagochtendpreek werd meestal pas zaterdagavond gekozen, en de zondagavond preek werd normaal gesproken op zondagmiddag voorbereid. Hij sprak met een snelheid van 140 woorden per minuut gedurende gemiddeld 40 minuten. Met inbegrip van begrafenissen, bruiloften en andere uitnodigingen, preekte Spurgeon vaak tien keer per week. Voordat hij 20 jaar oud was, had Charles meer dan 600 keer gepredikt.
Spurgeon hield heel veel van de kinderen die in de weeshuizen, door hem opgericht, werden verzorgd. Maar de kinderen hielden ook veel van Spurgeon. Spurgeon vestigde de liefdadigheid als een medelevend en uitgesproken christelijk antwoord op de benarde situatie van weeskinderen en kwetsbare kinderen in Londen. Gemotiveerd door zijn geloof probeerde Charles Haddon Spurgeon en zijn medewerkers onderdak, onderwijs en de hoop op een betere toekomst te bieden. De liefdadigheidsinstelling werd in 1867 opgericht toen Anne Hillyard £20.000 schonk aan Charles Spurgeon, om te gebruiken voor het openen van een weeshuis voor jongens. Als gevolg daarvan werd in 1869 het Stockwell-weeshuis geopend. Tien jaar later waren meisjes welkom in het Stockwell-weeshuis. Tegen de tijd dat de meisjesslaapzalen klaar waren, woonden hier al 500 kinderen. Ook na de dood van Spurgeon ging zijn werk om het leven van de kinderen te verbeteren door in het weeshuis. De kinderen hadden speciale gelegenheden om naar uit te kijken, zoals Stichtersdag om de geboorte van Charles Spurgeon te vieren en uitstapjes naar het strand. Ze kregen zelfs bezoek van de hertogin van York, die later koningin-moeder werd, voor de viering van hun stichtersdag.
In 1875 richtte Susannah Spurgeon een theologisch boekenfonds op voor armlastige predikers. Die werden door haar bedeeld met gratis lectuur, bestaande uit puriteinen of gedrukte preken van haar man. En vooral deelde zij Spurgeons lezingen voor studenten uit. Later stichtte zij een Pastors’ Aid Fund, een steunfonds voor noodlijdende predikantsgezinnen. Tijdens een strenge winter richtte ze een soepkeuken in op Westwood voor de armen en verstrekte gratis kolen. Susannah is twaalf jaar weduwe geweest. In die tijd schreef ze veel. Ze werkte mee aan de uitgave van de autobiografie van haar man en was literair begaafd. Haar stijl leek op die van haar man. Ze schreef onder andere ”A Cluster of Camphire” (in het Nederlands verschenen onder de titel ”Een tafel in de wildernis”). Op aarde was zij voor haar man zijn grootste zegen. Gedurende bijna veertig jaar was zij zijn onafscheidelijke metgezel, zijn vertrouweling en geestelijke hartsvriendin. De grote prediker Spurgeon had een gezegende bediening en een gezegend huwelijk.
In 1879 werden meisjes toegelaten tot het weeshuis. Het weeshuis had zwembaden, een meisjesspeelzaal en speciale vertrekken voor de meisjes.
De jubileumbijeenkomsten werden gehouden op 18 en 19 juni 1884, Spurgeon is dan vijftig jaar geworden. Er werd een presentatie gehouden; dit keer bedroeg de som 4500 pond. Het zou ongetwijfeld aanzienlijk meer zijn geweest als bekend was geweest dat het misschien voor eigen gebruik van de dominee was geweest; maar men verwachtte dat hij het allemaal zou weggeven – zoals hij praktisch gezien deed, door zijn zoon wat hulp te sturen voor de bouw van zijn Tabernakel in Nieuw-Zeeland. Ook gaf hij zijn vrouw wat voor haar boekenfonds, en hij gaf een donatie aan het St. Thomas’ Ziekenhuis, dat zo vaak armere leden van de kerk ontving. Ook schonk hij geld aan de aalmoezenhuizen, de Colportage Association, het fonds voor arme geestelijken, enzovoort. Deze actie was alleen maar in overeenstemming met zijn hele carrière: “Letterlijk gaf hij een fortuin weg, en liep van dag tot dag met open hart en open hand door het leven.”
In maart 1887 publiceerde Spurgeon in zijn maandblad, The Sword and the Trowel, een artikel genaamd “The Down Grade.” Het artikel, dat anoniem werd gepubliceerd maar geschreven door Spurgeon’s vriend Robert Shindler, verklaarde dat sommige predikanten de zuivere leer aangaande de Godheid van de Zoon van God ontkende, wat het geloof in Zijn verzoenende dood verloochende” Ze begaven zich op een gladde helling, anders gezegd ‘down grade’, ver afgedwaald van de noodzakelijke evangelische leer. In de uitgave van de volgende maand schreef Spurgeon in de Sword and Trowel: “We zijn blij dat het artikel over ‘The Down Grade’ zo enthousiast is onthaald. Onze strijd is tegen mannen die het verzoenende offer verwerpen, de inspiratie van de Heilige Schrift ontkennen, en een schandvlek maken op de rechtvaardiging door het geloof. Die zomer schrijft Spurgeon verder op het thema van Shindler. De strijd was begonnen, Spurgeon werd het middelpunt van de aanklachten, en de Baptist Union, die bitter verdeeld was over de kwestie, heeft uiteindelijk akkoord gestemd om hem te censureren.
Het “Down-Grade” geschil tussen Spurgeon en The Baptist Union was inmiddels hoog opgelopen. Het heeft Spurgeon veel verdriet gedaan, maar hij moest de weg der verlossing verdedigen, hij kon niet anders. In Spurgeons eigen woorden luidt het: “Heden ten dage wordt de Heere Jezus verraden door niet weinigen die zich Zijn dienstknechten en leraren der gemeente noemen. Hij wordt opnieuw gekruisigd door onophoudelijke aanvallen op Zijn gezegend Evangelie en het kan wel zijn dat dit al erger wordt. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt; in verschillende perioden van de geschiedenis van de Kerk Gods hebben Zijn vijanden gejuicht en geroepen dat het Evangelie der oude tijden veroordeeld was en nu wel als dood en begraven geacht kon worden.” In oktober 1887 kwam het tot een definitive breuk tussen Spurgeon en de Unie. Deze wel overwogen stap die genomen werd voor het Aangezicht van Hem die harten kent en nieren proeft, heeft — naar de mens gesproken — het leven van Spurgeon bekort door smaad, laster en hoon, hoewel hij zelf eerder gezegd had: “Een christenleraar moet verwachten zijn goede naam onder de mensen te verliezen”.
Spurgeon preekt de laatste keer voordat hij sterft in de Metropolitan Tabernacle. Enkele woorden uit zijn laatste preek zijn door zijn zoon Thomas, die de identieke spraakkwaliteit van zijn vader had, opgenomen. Beluister het fragment van de opname: Inleiding door Thomas Spurgeon: Het is ten spijt dat er niets van mijn lieve vader’s woorden door middel van de fonograaf bewaard is gebleven. Misschien is het volgende wel het beste voor mij, om als zijn zoon en opvolger, te herhalen wat zijn doorgaande boodschap bleek te zijn. Het zou veertien jaar na zijn dood dan ook niet minder krachtig moeten zijn, want de waarheid van God is onveranderlijk. De woorden uit Spurgeons’ preek: Als je het uniform van Christus draagt, zul je bemerken dat Hij zo zacht en nederig is van hart, dat je rust vindt voor je ziel. Hij is de meest grootmoedige kapitein. En er is niemand als Hem onder de schoonste der prinsen. Hij is altijd te vinden in het zwaarste deel van de strijd. Als de wind koud wordt, neemt hij altijd de koude en donkere kant van de heuvel. Het zwaarste eind van het kruis ligt altijd op Zijn schouders. Als Hij ons vraagt een juk op te nemen, dan draagt Hij het ook. Als er iets is dat genadig, edelmoedig, zachtaardig, overtuigend, en overvloedig in liefde is, vind je het altijd in Hem. Zijn dienst is leven, vrede, en vreugde. Oh, ga toch onmiddellijk tot Hem! God helpe u om aan te sluiten onder het vaandel van JESUS CHRISTUS! https://charlesspurgeon.nl/wp-content/uploads/2018/08/2012.06.12.X-The-Voice-of-Spurgeons-Son-C.-H.-Spurgeon-61212024192.mp3
Omdat Spurgeon leed aan jicht, reuma en de ziekte van Bright (nierziekte) verbleef hij in de wintermaanden in het Franse plaatsje Menton. Het is zeker spectaculair om de glimmende witte boten in het blauwe water van de haven te zien, en daarbuiten de zachte gele huizen die zich op de helling nestelen, met een panorama op de bergen van de Alpes-Maritimes als achtergrond. Spurgeon verbleef in verschillende hotels (Hôtel de la Paix, Hôtel d’Anglais) maar vooral in het Hôtel Beau Rivage, op nr. 1, Avenue Blasco Ibanez. Deze lag aan de zeezijde ongeveer een mijl ten oosten van het oude Menton, in de wijk Garavan. Het is nu gesloopt en er is een flatgebouw met twee restaurants voor in de plaats gekomen. Op 16 oktober 1891 vertrok Spurgeon naar Menton, voor het eerst vergezeld van zijn vrouw Susannah. Zijn broer James en zijn vrouw, en zijn persoonlijke assistent Joseph Harrald, reisden ook met hen mee. Hij kon een korte rit maken langs de Boulevard Victoria (nu de Porte de France) en Susannah zijn favoriete uitzicht vanaf de golfbreker laten zien. Susannah gaf al snel een vrouwelijk tintje aan de hotelkamers, met name de zitkamer waar Spurgeon ‘s ochtends de devoties leidde en het avondmaal van de Heer op zondagmiddag. Dit zou echter zijn laatste reis naar Menton zijn.
De laatste hymne die hij ooit op aarde aankondigde was Rutherfords ‘The sands of time are sinking’. Spurgeon stierf op 31 januari 1892 op 57-jarige leeftijd. Hij was van ‘the sunny shore’, zoals hij Menton noemde, overgegaan naar ‘the summer morning I’ve s sighed for’. Hij was klaar om zijn Heer en Verlosser te ontmoeten.
Aankomst van het stoffelijk overschot van de Engelse baptistenpredikant Charles Haddon Spurgeon voor zijn opbaarstelling in het Pastor’s College, Newington, Londen, 1892. Begrafenis Dinsdagmorgen 11 Februari. Toen Spurgeon in het plaatsje Menton in Frankrijk gestorven was en het lichaam overgebracht was naar Londen, stonden er meer dan 100.000 mensen langs de straten om de passerende begrafenisstoet te kunnen zien. Elke winkel langs de route sloot de deuren uit respect voor Charles Haddon Spurgeon. Drie dagen lang werden er kerkdiensten gehouden in de Metropolitan Tabernakel. Een ooggetuige verslag van Spurgeon’s begrafenis Een ooggetuige schreef: Het was die Donderdag de 11de Februari een wonderlijk tafereel in de straten van Londen, het was een aanblik om nooit te vergeten. Men kon voor kilometers lang niets zien, dan alleen maar blote hoofden, gesloten ramen en tekenen van verdriet en rouw. Het was inderdaad een gedenkwaardige scène. Wat een Bijbelse les was het die de doodskist predikte tot zijn tienduizenden terwijl deze door hun midden ging! Alle klassen, alle geloofsbelijdenissen, alle partijen waren verenigd in rouw. De weeskinderen zongen hun laatste lied aan hun geliefde vader terwijl ze hem voor altijd uit hun zicht in het graf zagen verdwijnen.
Toen Spurgeon in het plaatsje Menton in Frankrijk gestorven was en het lichaam overgebracht was naar Londen, stonden er meer dan 100.000 mensen langs de straten om de passerende begrafenisstoet te kunnen zien. Elke winkel langs de route sloot de deuren uit respect voor Charles Haddon Spurgeon. Drie dagen lang werden er kerkdiensten gehouden in de Metropolitan Tabernakel. Een ooggetuige verslag van Spurgeon’s begrafenis Een ooggetuige schreef: Het was die Donderdag de 11de Februari een wonderlijk tafereel in de straten van Londen, het was een aanblik om nooit te vergeten. Men kon voor kilometers lang niets zien, dan alleen maar blote hoofden, gesloten ramen en tekenen van verdriet en rouw. Het was inderdaad een gedenkwaardige scène. Wat een Bijbelse les was het die de doodskist predikte tot zijn tienduizenden terwijl deze door hun midden ging! Alle klassen, alle geloofsbelijdenissen, alle partijen waren verenigd in rouw. De weeskinderen zongen hun laatste lied aan hun geliefde vader terwijl ze hem voor altijd uit hun zicht in het graf zagen verdwijnen.
Toen Spurgeon in het plaatsje Menton in Frankrijk gestorven was en het lichaam overgebracht was naar Londen, stonden er meer dan 100.000 mensen langs de straten om de passerende begrafenisstoet te kunnen zien. Elke winkel langs de route sloot de deuren uit respect voor Charles Haddon Spurgeon. Drie dagen lang werden er kerkdiensten gehouden in de Metropolitan Tabernakel. Een ooggetuige schreef: “Het was die Donderdag de 11de Februari een wonderlijk tafereel in de straten van Londen, het was een aanblik om nooit te vergeten. Men kon voor kilometers lang niets zien, dan alleen maar blote hoofden, gesloten ramen en tekenen van verdriet en rouw. Het was inderdaad een gedenkwaardige scène. Wat een Bijbelse les was het die de doodskist predikte tot zijn tienduizenden terwijl deze door hun midden ging! Alle klassen, alle geloofsbelijdenissen, alle partijen waren verenigd in rouw. De weeskinderen zongen hun laatste lied aan hun geliefde vader terwijl ze hem voor altijd uit hun zicht in het graf zagen verdwijnen”. Op die dinsdag passeerden meer dan 60.000 mensen de kerk waar zijn doodskist stond. Bij de laatste dienst op donderdag waren er bezoeken van bekende voorgangers uit andere kerkelijke groeperingen. Dit laat ons zien hoe breed Spurgeon gerespecteerd werd. De zegening werd uitgesproken door de predikant van Rochester. Spurgeon was zijn hele leven vatbaar voor depressiviteit, maar hij was niet bang voor de dood. Spurgeon predikte vaak over het sterven en sprak over de eeuwige hoop van de christen. Een van zijn zijn bemoedigende woorden waren deze: Het beste moment van het leven van een christen is zijn laatste, omdat dit het moment is dat hij het dichtst bij de hemel is. Het is geen verlies om te sterven, het is een blijvende, eeuwige winst.