Label: pastoraal advies

Toen Spurgeon in de winter van 1853 voor het eerst bij de New Park Street Chapel aankwam, was de kerk op sterven na dood. Maar in de komende jaren zou God door de prediking van het Woord een opmerkelijk werk doen. Met de duizenden die naar Spurgeons bediening werden getrokken, zou het aantal leden van de kerk drastisch groeien, er werden ouderlingen aangesteld, en de kerk zou een stuwende kracht worden voor evangeliebediening over de hele wereld. Vanuit de visie dat de kracht van Gods Woord stervende kerken nieuw leven in kan blazen, werd het Pastors College opgericht. Vanaf het begin was het plan van Spurgeon 'niet alleen om studenten op te leiden, maar ook om kerken te stichten,' en dit omvatte zowel het stichten als het inblazen van nieuw leven in kerken. Naarmate de bevolking in Londen zich in de 19e eeuw van de stad naar de buitenwijken verplaatste, begonnen de stedelijke gemeenten te slinken. Jonge predikanten voelden zich meer aangetrokken tot kerken in de buitenwijken dan tot de gevestigde kerken in de stad. Spurgeon zelf erkende dat 'de opwekking en het herstel van een oude kerk vaak moeilijker is dan het stichten van een nieuwe.' Tegelijkertijd moedigde Spurgeon ...

Ik heb mensen de geschiedenis horen vertellen van hun bekering en van hun geestelijk leven op een wijze, die mij deed gruwen van hen en van hun geschiedenis, want zij hebben van hun zonden gesproken alsof zij roemden in de grootheid van hun misdaad; en zij hebben van de liefde Gods gesproken, niet met een traan van dankbaarheid in hun oog, niet met de eenvoudige dankzegging van een waarlijk verootmoedigd hart, maar alsof zij zichzelf evenzeer verhoogden als zij God verhoogden. O, als wij de geschiedenis verhalen van onze eigen bekering, dan wens ik dat dit geschiedt met diepgevoelde smart, daar wij gedenken aan hetgeen wij geweest zijn, en tevens met de grootste blijdschap en dankbaarheid, daar wij beseffen, hoe weinig wij deze dingen hebben verdiend. Ik heb eens gepreekt over bekering en verlossing en ik had een gevoel — zoals predikers dikwijls hebben — dat mijn woorden droog waren, mijn rede saai was, en mijn hoorders zich dus stellig moesten vervelen. Maar plotseling kwam de gedachte bij mij op: ’Maar je bent zelf een arm, verloren zondaar; verhaal hetgeen jezelf hebt ontvangen; spreek van de genade Gods zoals je gelooft haar zelf te ervaren’. Ach, toen werden mijn ogen ...

In zevenenvijftig jaar heeft Charles Spurgeon arbeid verricht voor drie mensenlevens. Elke week preekte hij vier tot tien keer, las zes omvangrijke boeken, herzag preken voor publicatie, gaf lezingen en was redacteur van een maandblad. In zijn vrije tijd schreef hij zo'n 150 boeken. Spurgeon leidde de grootste protestantse kerk ter wereld (hij kende alle 6.000 leden bij naam), gaf leiding aan een theologische hogeschool, leidde een weeshuis en hield toezicht op zesenzestig christelijke liefdadigheidsinstellingen. Ik wenste wel dat van ons ook gezegd kon worden dat we geen uur van onze tijd verspild hebben, noch een uur tijd van anderen. Spurgeon was ook een vader en echtgenoot. Zijn gezin leed niet onder zijn bediening. Het is dan misschien ook interessant om te weten hoe Spurgeon zijn week indeelde. Onderstaand zien wij Spurgeon's dagelijkse agenda die is overgenomen uit zijn Autobiografie. Maandag Vroeg opstaan, stenotypische transcriptie van de preek van gisteren nakijken. Brieven en persoonlijke correspondentie schrijven/dicteren. Na de lunch, herziening van de eerste versie van de preek, dan naar de drukker sturen. 17:30 - 19:00 uur, de gebedsdienst leiden in de Tabernakel. Gesprekken voeren voor lidmaatschap in de Tabernakel. Preken in de late avonddienst van de Tabernakel. Dinsdag Vroeg opstaan, tweede versie ...

De dienaar is niet verantwoordelijk voor zijn succes. Hij is wel verantwoordelijk voor de boodschap die hij brengt; hij moet verantwoording afleggen over zijn leven en zijn daden; maar hij is niet verantwoordelijk voor andere mensen. Ook al zou ik alleen maar Gods Woord prediken en al zou er nooit iemand gered worden, dan nog zou de Koning zeggen: Goed gedaan, gij goede en getrouwe dienaar! Al zou ik slechts mijn boodschap brengen en al zou er niemand luisteren, dan nog zou Hij zeggen: U hebt de goede strijd gestreden: ontvang uw kroon. U kent de woorden uit de tekst: Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus, in degenen, die zalig worden, en in degenen, die verloren gaan. Dit zal gebeuren, als ik u slechts vertel hoe een dienaar van het Evangelie in de Bijbel genoemd wordt. Soms wordt hij een ambassadeur genoemd. Nu, waarvoor is een ambassadeur verantwoordelijk? Hij gaat naar een land als gevolmachtigde; hij spreekt in termen van vrede; hij gebruikt al zijn talenten voor zijn meester; hij probeert duidelijk te maken dat oorlog schadelijk is voor de voorspoed van de verschillende landen; hij ijvert voor de vrede, maar de andere koning weigert die hooghartig. ...

Mijn geliefde broeder, u kunt niet nuttig zijn in de bediening, als u niet bereid bent om een dwaas, een dief, of zelfs een duivel genoemd te worden! U zult uw werk nooit goed kunnen uitoefenen als u bang bent om bekogeld te worden. De ware prediker vindt zijn preekstoel vaak als een plaats, die weinig te verkiezen is boven een schandpaal. Maar hij is er tevreden mee om daar te staan omdat hij weet dat al de scheldwoorden en de godslastering die hem overkomen, slechts het middel is waarmee de wereld zijn erkenning en bewijs geeft van een door God gezonden man. Oh! Rust op het verbond dat gemaakt is in genade, hou vast aan het verbond waartoe Christus u heeft gebracht om met Hem te maken. Wees vastbesloten, dat zelfs al zou Hij uw vreugde, uw troost en uw rust wegnemen, u ernaar zal staan om het verbond met Hem te houden.