Label: bekering

Nooit was er voor mij iets zo werkelijk als die bloedende handen en dat met doornen gekroonde hoofd. Mijn thuis, vrienden, gezondheid, voorspoed en weelde - dat alles verloor zijn luister op de dag dat Hij verscheen, zoals het licht der sterren verbleekt bij het licht van de zon. Hij was de enige Heere en Gever van de grootste zegen in het leven, de enige Bron van levend water Die eeuwig leven geeft. Toen ik Jezus aan het kruis voor mij zag, en toen ik mediteerde over Zijn lijden en dood, zag ik in gedachten hoe Hij een blik van liefde op mij wierp. Toen keek ik op naar Hem en riep uit: Jezus, Minnaar van mijn ziel, laat mij tot Uw boezem vluchten. Hij zei: ‘Kom’, en ik vluchtte tot Hem en klemde mij aan Hem vast en toen Hij mij weer liet gaan, vroeg ik mij af waar mijn last was gebleven. Die was verdwenen! Die lag daar in het graf en ik voelde mij zo licht als lucht; als een gevleugelde engel kon ik over bergen van moeite en wanhoop vliegen; en, o, wat een vrijheid en vreugde ervoer ik! Ik kon opspringen van vreugde, want mij ...

Ik kan van harte belijden dat ik nooit zo’n voldoening had gekend tot ik tot Christus kwam. Toen ik een kind was, voelde ik mij veel ellendiger dan nu. Ik wil eraan toevoegen dat ik toen meer benauwdheid, meer zorg, meer hartzeer had dan ik nu heb. Misschien is dit wel een uitzonderlijke bekentenis, maar toch doe ik die en ik weet dat het de waarheid is. Sinds dat dierbare uur waarin ik mijn ziel op Jezus wierp, heb ik echte vreugde en vrede gevonden. Voor die tijd was al die zogenaamde vrolijkheid van de vroege jeugd, al die ingebeelde vreugde en blijdschap van mijn jongelingsjaren slechts ijdelheid en kwelling des geestes voor mij. Die blijde dag waarop ik de Heiland vond en mij leerde aan Zijn dierbare voeten vast te klemmen, was een dag die ik nooit meer zal vergeten. Als een onwetend kind dat nog nooit iets had gehoord, luisterde ik naar het Woord van God; en die kostbare tekst leidde mij naar het kruis van Christus. Ik kan getuigen dat de blijdschap van die dag onmogelijk beschreven kan worden. Ik zou hebben kunnen huppelen; ik zou hebben kunnen dansen; er bestaat geen enkele uitdrukking waarmee de blijdschap ...

Zie op Mij, en wordt behouden, alle gij einden der aarde, want Ik ben God, er is geen ander. Ik denk soms dat ik nog steeds in duisternis en wanhoop zou verkeren als God in Zijn genade op een zondagmorgen, toen ik naar de dienst ging, geen sneeuwstorm had gezonden. Toen ik niet verder kon, sloeg ik een zijstraat in en kwam ik bij een klein methodistenkerkje. Er zaten in die kerk misschien zo’n twaalf of vijftien mensen. Ik had wel over de eenvoudige methodisten gehoord dat ze zo luid zongen, dat mensen er hoofdpijn van kregen, maar dat interesseerde mij niet. Ik wilde weten hoe ik zalig zou kunnen worden en als zij mij dat konden vertellen, kon het mij niet schelen als ik er hoofdpijn van zou krijgen. De dominee kon die morgen vanwege de sneeuwstorm niet komen. Uiteindelijk stond er een magere man op, een schoenmaker of een kleermaker of zoiets, en klom de preekstoel op om een preek te houden. Het is natuurlijk goed dat predikers goed onderwijs genoten hebben, maar deze man was werkelijk dom. Hij moest zich wel aan zijn tekst houden, gewoon omdat hij niets anders te zeggen had. De tekst luidde: ZIE ...

Ik kan me herinneren dat ik, net als de arme duif van Noachs hand, over de uitgestrekte wateren vloog en hoopte een plek te vinden waar ik kon rusten. Ik vloog naar het noorden en ik zocht rond in de mist en de duisternis of ik misschien iets zag drijven waarop de voet van mijn ziel rust kon vinden, maar ik vond niets. Weer sloeg mijn ziel haar vleugels uit, maar niet zo snel als voorheen en vloog over dat diepe water dat geen oever kende; maar nog steeds vond ze geen rust. De raaf zou een rustplaats hebben gevonden op een drijvend voorwerp en zich voeden met het lijk van een verdronken man, maar mijn arme ziel vond geen rust. Ik vloog verder; ik dacht dat ik het zeil van een schip op zee zag; het was het schip van de wet; en ik dacht dat ik mijn voeten op het zeildoek kon plaatsen of beschutting kon vinden in zijn tuigage. Maar o, het was slechts een verbeelding waarop ik niet kon rusten; mijn voeten hadden geen recht om op de wet te rusten, want die had ik niet gehouden, en de ziel die de wet niet houdt, moet ...

Er schuilt een kracht in Gods Evangelie die iedere beschrijving te boven gaat. Eens was ik met handen en voeten achter het wilde paard van mijn begeerte gebonden, niet in staat om enige weerstand te bieden en ik draafde voort met de wolven van de hel achter mij aan, die mij naar lichaam en ziel als hun wettige prooi met gehuil achtervolgden. Er verscheen een machtige hand die dat wilde paard tot staan bracht, mijn banden verbrak, mij op mijn voeten stelde en mij de vrijheid gaf. Schuilt er kracht in het Evangelie? O, zeker, er is grote kracht in en hij die dat ervaren heeft, zal dat erkennen. Er was een tijd dat ik in dat oude, sterke kasteel van mijn zonden leefde en in mijn eigen werken rustte. Er kwam een trompetter aan de poort en hij verzocht mij open te doen. Met grote boosheid joeg ik hem van de poort en zei hem dat hij nooit binnen zou komen. Toen kwam er een goede Persoon met een lieflijk aangezicht; Zijn handen vertoonden de littekens van de nagels die erdoorheen waren gedreven en ook Zijn voeten vertoonden die littekens. Hij lichtte Zijn kruis op en gebruikte dat als ...