Wij weten dat, als Hij geopenbaard zal worden, wij Hem gelijk zullen zijn; want wij zullen Hem zien zoals Hij is. 1 Johannes 3:2
Je weet waarschijnlijk al dat Spurgeon een heel drukke man was. Hij had altijd allerlei dingen te doen: hij moest bijbelstudies en preken voorbereiden, preekte niet alleen in zijn eigen kerk maar ook op andere plekken, ontmoette en hielp veel mensen, en schreef daarnaast ook nog veel. Na de diensten in de Metropolitan Tabernacle waren er meestal veel mensen die graag met hem wilden praten. Soms wilden ze advies, of zaten met belangrijke vragen over hun geloof of hoe ze gered konden worden.
Op een dag was er een vrouw in de kerk die graag een goed, lang gesprek met Spurgeon wilde, omdat ze iets belangrijks met hem wilde bespreken. Maar er was wel een probleem: er stonden nog twintig andere mensen te wachten die ook graag met hem wilden praten.
Toen Spurgeon haar zag en begreep dat ze een serieus gesprek wilde, zei hij tegen haar: “Ik zou graag een lang gesprek met u willen voeren, maar er staan nog twintig mensen te wachten!” De vrouw antwoordde: “Geeft niet, dominee. We maken gewoon een afspraak voor een lang gesprek als we allebei in de hemel zijn!”
Spurgeon moest daar om lachen en zei: “Ja, dat wil ik zeker doen! Dan zal ik je opzoeken als ik kan, of misschien zie jij mij als eerste, en dan kunnen we rustig met elkaar praten, zonder dat iemand ons stoort.” Later vertelde Spurgeon dit verhaal in één van zijn preken. Hij zei: “Als we daarboven beginnen te praten, zal ze misschien zeggen: ‘Wat klinkt je stem lief!’ En dan zal ik haar aankijken en zeggen: ‘Wat ben je mooi geworden!’ Daarna haalde hij een mooie tekst uit de Bijbel aan: “Geliefden, nu zijn wij kinderen van God, en het is nog niet geopenbaard wat wij zullen zijn. Maar wij weten dat, als Hij geopenbaard zal worden, wij Hem gelijk zullen zijn; want wij zullen Hem zien zoals Hij is” (1 Johannes 3:2).
Ik vraag me wel eens af of Spurgeon en die vrouw elkaar nu al in de hemel hebben ontmoet en samen dat lange gesprek gehad hebben. Ik denk eigenlijk van wel! De hemel is een prachtige, geweldige plek van vriendschap en samenzijn. Daar mogen we genieten van de aanwezigheid van God, maar ook van alle andere mensen die in Hem geloven. Iedereen zal daar helemaal goed zijn, want we zullen allemaal zijn zoals Jezus. We zullen elkaar zoveel te vertellen hebben!
Ik denk zelf bijvoorbeeld aan een vrouw uit mijn kerk die in een rolstoel zat omdat ze een ernstige ziekte had. Toen ze midden dertig was, is ze overleden. Maar omdat ze in Jezus geloofde, is ze naar de hemel gegaan. Op een dag, als ik ook in de hemel kom, zal ik haar weer zien. Dan kan ik tegen haar zeggen: “Wat fijn om je weer te zien! En kijk eens, je bent niet eens meer in een rolstoel! Wat zie je er goed uit, en nu kun je lopen, rennen en springen—dingen die je vroeger niet kon!”
