En tot de Middelaar van het nieuwe verbond, Jezus, en tot het bloed van de besprenging, dat van betere dingen spreekt dan dat van Abel. (Hebreeën 12:24) Lees verder Hebreeën 9:11—22.
In deze tekst wordt het bloed, “het bloed van de besprenging” genoemd. Of Abels bloed op Kaïn gekomen is weet ik niet, maar als dat zo was dan moet dat zijn gruwel groter gemaakt hebben als hij zijn bloed werkelijk op zich had. Maar dit maakt de vreugde voor jou groter, want het bloed van Jezus is voor ons van kleine waarde totdat het op ons gesprengd word. Geloof doopt de hysop in het verzoenende bloed en sprenkelt het op de ziel en de ziel is schoon. De toepassing van het bloed van Jezus is de ware grond van vreugde en de ware bron van Christelijke rust. De toepassing van het bloed van Abel moet verschrikkelijk zijn geweest, maar de toepassing van het bloed van Jezus is de wortel en grond van alle vreugde. Er is nog iets in deze tekst. De apostel zegt, “Gekomen tot… het bloed van de besprenging.” Hij noemt nog een aantal dingen waarnaar we gekomen zijn. Van het bloed van Abel zou elk redelijk mensen weggevlucht zijn. Hij die zijn naaste vermoord, verlangd naar een zo groot mogelijke afstand tussen hem en het beschuldigende lijk. Maar wij zijn gekomen tot het bloed van Jezus. Het is een onderwerp waarin wij ons verheugen als onze overdenkingen ons daar steeds dichter bij brengen. Ik vraag jullie, Christelijke vrienden, om er deze morgen dichterbij te komen dan ooit te voren. Denk na over de grote waarheid van Zijn plaatsvervangende lijden en sterven. Verbeeld je het lijden van de Verlosser. Kom Hem onder ogen, zit aan de voet van Golgotha, blijf in de buurt van het kruis en wend je nooit af van deze grote vertoning van genade en ellende. Kom hierheen, wees niet bang. Zondaren, als je nog nooit op Jezus vertrouwd hebt, kijk naar de Verlosser en leef! Kom nu naar Hem.
Ter overdenking
De mens verloren (Titus 3:3), de mens vernieuwd (Titus 3:5) en de mens verlost (Titus 2:14). Heb jij al deze dingen ervaren of alleen het eerste?
Preek nr. 407, 1 september 1861
