Voor iedere avond

Hoe lieflijk is het voorjaar, de lange sombere winter en het vooruitzicht van de naderende zomer dragen ertoe bij dat we zijn groeizame warmte nog meer waarderen. Na tijden van geestelijke neerslachtigheid is het heerlijk om weer het licht van de Zon der Gerechtigheid te aanschouwen; dan ontwaken onze sluimerende genadegaven uit hun lusteloosheid, zoals de krokus en de narcis uit de grond omhoog schieten. Dan jubelt ons hart en laat tonen van dankbaarheid horen, die nog wellui- dender zijn dan het zingen van de vogels. Dan wordt de vertroostende zekerheid van vrede in de ziel gehoord, die oneindig heerlijker is dan de stem van de tortelduif. Nu is het voor de ziel de tijd om weer gemeenschap met haar Beminde te zoeken; nu moet ze opstaan uit haar aangeboren zwaarmoedigheid en haar oude relaties vaarwel zeggen. Als we bij gunstige wind het zeil niet hijsen, verdienen we vermaand te worden; tijden van verkwikking moeten we niet zo maar voorbij laten gaan. Als Jezus Zelf ons met tederheid bezoekt en ons uitnodigt op te staan, kunnen we dan zo maar Zijn verzoek naast ons neerleggen? Hij Zelf is opgestaan opdat Hij ons tot Zich zou trekken. Hij heeft ons door Zijn Heilige Geest tot nieuw leven gewekt, opdat wij ons in nieuwheid des levens tot de hemelen zouden verheffen en gemeenschap met Hem zouden hebben. Onze winterse toestand heeft ons al genoeg kou en onverschilligheid gebracht; als de Heere daarin een keer brengt door het voorjaar te laten aanbreken, moeten onze levenssappen krachtig vloeien en onze takken tot volle bloei komen. O Heere, als het in mijn kille hart geen lentetijd is, dan bid ik U of U die wilt laten aanbreken, want ik ben het hartgrondig moe om zo ver van U vandaan te leven. O, wanneer zult U aan die lange, sombere winter een einde maken? Kom Heilige Geest, vernieuw mijn ziel! Verlevendig mij! Herstel mij en wees mij genadig! Nog deze avond wil ik de Heere ernstig smeken Zich over Zijn dienstknecht te ontfermen en mij een zalige opwekking van geestelijk leven te schenken.